tag:blogger.com,1999:blog-44336058544525491362024-02-19T02:38:39.787+01:00Nicolien leest de wereldNicolien Badurahttp://www.blogger.com/profile/04645222492317756754noreply@blogger.comBlogger99125tag:blogger.com,1999:blog-4433605854452549136.post-40567581713543497362022-02-01T18:30:00.000+01:002022-02-01T18:30:09.226+01:00Onder buren. Juli Zeh<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhA3yO9qW-Xa7r0GDGmvcVGuxfd9Y-iiFN0ZSmQYDIlvBPDejJxsiZ9Ff8vCAU2CVLJDjTdUr8IjmI7KZf__pI11Q50DVU0-IxKnaZpcxQU6K2WOA3IB8SXJ02uM2snOmrRqRJTN8xuxrR60Srbv4ZNahEIpXMm2OQtTdKjUmVk6adk5Rrz8F9FXsrlXw=s791" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="791" data-original-width="500" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhA3yO9qW-Xa7r0GDGmvcVGuxfd9Y-iiFN0ZSmQYDIlvBPDejJxsiZ9Ff8vCAU2CVLJDjTdUr8IjmI7KZf__pI11Q50DVU0-IxKnaZpcxQU6K2WOA3IB8SXJ02uM2snOmrRqRJTN8xuxrR60Srbv4ZNahEIpXMm2OQtTdKjUmVk6adk5Rrz8F9FXsrlXw=s320" width="202" /></a></div><div style="text-align: justify;">"Het is bijna niet te geloven dat er in een stinkend rijk land regio's zijn waar niks is. Geen dokters, geen apotheken, geen sportverenigingen, geen bussen, geen kroegen, geen peuterspeelzaal of basisschool. Geen groentewinkel, geen bakker, geen slager. Regio's waar ouderen niet kunnen rondkomen van hun pensioentje en jonge vrouwen dag en nacht moeten werken om voor hun kinderen te zorgen. En vervolgens dumpen ze in zulke gebieden een hele partij windmolens, mag je er niet meer in je diesel naar je werk rijden [...]. En verder verwachten ze dat iedereen zonder mopperen meedraait. Wie daartegen in verzet komt, wordt belachelijk gemaakt, als domme boer, als watdanook-ontkenner of als regelrechte vijand van de democratie.</div>Het lijkt erop, denkt Dora, dat Duitsland de AfD bij het universum heeft besteld en gekregen." (p. 184)<p></p><p style="text-align: justify;">Dora is 36 en woont in Berlijn, samen met Robert. Zij werkt op een reclamebureau en hij is een linkse journalist met idealen: bezeten door het duurzaamheidsdenken heeft hij kritiek op iedereen die een auto heeft, dierlijke producten eet en plastic tasjes gebruikt. Als corona uitbreekt, bijt hij zich daarin vast en veroordeelt hij het slappe gedrag van mensen die moeite hebben de regels en gevolgen te begrijpen. Dora krijgt het Spaans benauwd als ze van hem niet langer dan strikt noodzakelijk haar hond mag uitlaten en discussies ik-heb-gelijkmonologen worden. Ze vertrekt. </p><p style="text-align: justify;">Dora koopt een oude rentmeesterswoning in een gehucht op een uur rijden van Berlijn. Bracken, 1000 inwoners. Ze heeft ineens ruimte om zich heen, en buren die alles van elkaar weten. Haar buurman Gote stelt zich voor als de dorpsnazi en maakt ongevraagd meubels voor haar die hij ongezien in haar huis zet. De overburen, een mannenkoppel met een tuindersbedrijf van wie ze een fiets krijgt, hebben een AfD-sticker op de brievenbus en Sadie, een alleenstaande moeder die 's nachts werkt en haar kinderen alleen laat, komt pootaardappelen brengen. </p><p style="text-align: justify;">Dora's stadsbeeld dat overzichtelijk in te delen was in zwart-wit, in hokjes, komt onmiddellijk onder druk te staan. Kan een gewelddadige nazi tegelijkertijd een goede buurman zijn? Hoe streef je je idealen na als er niet eens openbaar vervoer is om boodschappen te kunnen doen? Tegelijk met Dora arriveert ook Gotes kind in het dorp, Franzi. Ondanks haar ambivalente houding ten opzichte van Gote, ontstaat er een band tussen haar, Gote en Franzi.</p><p style="text-align: justify;">'Onder buren' van Juli Zeh is een roman die voortdurend morele vragen opwerpt. Het is gemakkelijk om te verkondigen hoe men moet leven als je een hoogopgeleide, goedverdienende stedeling bent met bio-winkels en openbaar vervoer om de hoek. Maar hoe is het als de omstandigheden anders zijn, zoals voor de meeste mensen geldt? Soms legt Zeh het er wat dik op, en zouden wat meer onuitgesproken antwoorden literair beter zijn geweest. Maar steeds vroeg ik me af wat ikzelf zou doen in de situaties waarin Dora zich bevindt. Kortom: een zeer actueel boek met een meeslepende verhaallijn en de juiste vragen.</p>Nicolien Badurahttp://www.blogger.com/profile/04645222492317756754noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4433605854452549136.post-32160368414826985252021-07-03T21:58:00.001+02:002021-07-03T21:58:24.244+02:00Middernachtbibliotheek. Matt Haig<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiflLT48N0pocncVnnggTP00Y_DOfseDw2ryPWkueMGMVkFQNtCl2SP-F_-h5jtSe6QdrgeNwL91bB5ksJdQcuLCUVyrTdGz5vdpoatyHt2uXjCG-GYHADEy0ki-S0K5qBh-XpXNPaXE7qb/s500/middernachtbibliotheek+matt+haig.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em; text-align: justify;"><img border="0" data-original-height="500" data-original-width="322" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiflLT48N0pocncVnnggTP00Y_DOfseDw2ryPWkueMGMVkFQNtCl2SP-F_-h5jtSe6QdrgeNwL91bB5ksJdQcuLCUVyrTdGz5vdpoatyHt2uXjCG-GYHADEy0ki-S0K5qBh-XpXNPaXE7qb/s320/middernachtbibliotheek+matt+haig.jpg" /></a></div><div style="text-align: justify;">'Tussen leven en dood bevindt zich een bibliotheek,' zei ze. 'Een bibliotheek met eindeloze planken. Elk boek biedt de kans om een leven uit te proberen dat je geleefd zou kunnen hebben. Om te zien hoe het zou zijn gelopen als je andere keuzes had gemaakt... Zou je het anders hebben gedaan als je alles waarvan je spijt hebt ongedaan kunt maken?' (p. 43)</div><p></p><p style="text-align: justify;">Nora, een mid-dertiger uit Bedford, concludeert dat ze voor niemand van waarde is en haar leven overbodig is geworden. Ze pleegt zelfmoord. Op weg naar de dood komt ze in de Middernachtbibliotheek waar mevrouw Elm, de bibliothecaris van haar middelbare school, haar voorstelt de levens uit te proberen die ze ook geleefd had kunnen hebben als ze andere keuzes had gemaakt. Nora krijgt als eerste <i>Het Boek vol Spijt</i>. Daarin leest Nora alles waar ze in haar leven spijt van had. Daarna kiest ze een boek waarin haar leven een andere wending neemt. Zodra ze start met lezen, komt ze in het universum van dat leven terecht. Op het moment dat ze zich bedenkt dat dit niet het leven is waarvoor ze gekozen zou hebben, keert ze terug naar de Middernachtbibliotheek en mevrouw Elm. </p><p style="text-align: justify;">Nora wordt in haar geprobeerde levens Olympisch zwemkampioen, wereldberoemd met een rockband, concertpianiste, een eenvoudige dierenasielmedewerkster, wijnboerin in Californië, onderzoeker op de Noordpool, werkloos, arm, en alles daartussen. Ze ziet dat die opties andere gevolgen voor haar naasten hadden gehad doordat ze er bijvoorbeeld niet voor haar zieke moeder of oude buurman was geweest. Of hoe haar leven was verlopen als ze haar relatie niet twee dagen voor de geplande trouwdag had beëindigd. Langzaamaan wordt het <i>Het Boek vol Spijt </i>dunner en valt de puzzel voor Nora in elkaar. </p><p style="text-align: justify;"><i>Middernachtbibliotheek </i>van Matt Haig brengt ons in een wereld waar we allemaal soms zouden willen zijn, waar we kennis over de gevolgen kregen. Wat als ik toen niet..? Of wat als ik toen het lef had gehad om wel..? Tegelijkertijd laat Haig zien dat het leven altijd tegenslag brengt, maar dat het hebben van spijt niet helpt. Het helpt om mogelijkheden te blijven zien, hoop te hebben en oog te houden voor het grote belang van kleine dingen. Het is een troostrijke gedachte dat dit boek in mijn kast klaarstaat om herlezen te worden op mijn donkerste dagen. </p>Nicolien Badurahttp://www.blogger.com/profile/04645222492317756754noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4433605854452549136.post-29659355445747554432021-05-05T22:35:00.000+02:002021-05-05T22:35:16.568+02:00Het geknetter in de sterren. Jón Kalman Stefánsson<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEikrqvAcQIg9YBo3tGCwFgFhCt1K6gVElW_VDwbljxNQhA9ABTDaFMvSFbKCGr2VaCrMQlWflthpJH2LRVeup_yMnHnCeQ0BjwSeuxrrjP2sVOrBcwgihP_2cLDV5HgZtqn3XU0olpiBiN_/s840/Het+geknetter+in+de+sterren+Stefansson.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="840" data-original-width="528" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEikrqvAcQIg9YBo3tGCwFgFhCt1K6gVElW_VDwbljxNQhA9ABTDaFMvSFbKCGr2VaCrMQlWflthpJH2LRVeup_yMnHnCeQ0BjwSeuxrrjP2sVOrBcwgihP_2cLDV5HgZtqn3XU0olpiBiN_/s320/Het+geknetter+in+de+sterren+Stefansson.jpg" /></a></div><div style="text-align: justify;">"De dagen zijn dikke, zwarte naaktslakken. Ik heb geen zin om met Pétur of de beide broers af te spreken, zit meestal in mijn kamer, praat met de tinnen soldaatjes en ze helpen mij met mijn huiswerk. Het rekenen gaat vooruit, ik krijg ik-weet-niet-hoeveel sterren in mijn rekenschrift, maar hoe ik ook reken, hoeveel gecompliceerde sommen ik op weet te lossen, hoe ik de tafels van vermenigvuldiging draai en keer, nooit komt mijn moeder er als uitkomst uit." (p.104)</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Een zevenjarige jongen (de ik-persoon) woont met zijn vader in een flat in Reykjavik. Op de dag dat zijn moeder wordt begraven, krijgt hij een zak met tinnen soldaatjes, Britse en Duitse. De soldaatjes praten met hem, en helpen hem om te gaan met zijn verdriet. Op een morgen stapt er uit de slaapkamer van zijn vader een norse vrouw, die zijn stiefmoeder blijkt te worden. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">De ik-persoon vertelt parallel aan zijn eigen verhaal als zevenjarige, ook dat van zijn familie. Daarbij wisselt hij van perspectief tussen zijn zevenjarige en veertigjarige ik. De verhalen over zijn overgrootvader en -moeder zijn een dominante lijn in het boek. Zijn overgrootvader is begin twintigste eeuw een uitstekende handelaar in vastgoed, maar kan zich tegelijkertijd volledig verliezen in dagen, weken van drankmisbruik waarin hij alles verruïneert wat hij opgebouwd heeft. Zijn overgrootmoeder gaat daar doortastend mee om, maar stelt ook haar grenzen en neemt op een goed moment een aantal richtinggevende besluiten. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><i>Het geknetter in de sterren</i> van Jón Kalman Stefánsson is een wondermooi geschreven, kleine geschiedenis van een IJslandse familie: "zes levens, honderdvijftig jaar en een roodharige zeeman". Enerzijds is er het leven van het jongetje in de stad in de jaren '60, waarbij de dingen tot leven komen, zoals onderweg naar school zijn rechterhand steeds naar haar linker tast die diep in de grond is begraven. Of de Trabant die niet één keer opkijkt, de spullen in huis die de vader en het jongetje haar verdwijning verwijten. De dood van zijn moeder is zo aangrijpend en ontroerend beschreven dat het tastbaar wordt. Anderzijds is er het leven van de overgrootvader en overgrootmoeder in het oude stadje Reykjavik dat toen niet meer dan een nederzetting was, en de overweldigende natuur: de fjorden, de nabijgelegen gletsjer en het leven met de elementen. Stefánsson gebruikt daarbij een heel eigen domein van poëtische verbeeldingskracht dat het verhaal samen met de IJslandse context tot een roman maakt dat me niet losliet tot de laatste pagina.</div><p></p>Nicolien Badurahttp://www.blogger.com/profile/04645222492317756754noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4433605854452549136.post-36335433075879457172021-04-25T15:10:00.000+02:002021-04-25T15:10:09.313+02:00De ontdekking van Urk. Matthias M.R. Declercq<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhRXB7XZ2G-KWz0a7AxUgBSqu6VeA_JTggf4PNw5pLfO8gyyI0js43BxkAadg_L8FTzxVQMufOHFFaVaclfttXjImO0dk7vZbW9ntp5sv_BdIBnn0rmsSDLRPdZp-N_viFLR7dMiwjPKeXy/s1200/De+ontdekking+van+Urk+Matthias+Declercq.jpg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="799" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhRXB7XZ2G-KWz0a7AxUgBSqu6VeA_JTggf4PNw5pLfO8gyyI0js43BxkAadg_L8FTzxVQMufOHFFaVaclfttXjImO0dk7vZbW9ntp5sv_BdIBnn0rmsSDLRPdZp-N_viFLR7dMiwjPKeXy/s320/De+ontdekking+van+Urk+Matthias+Declercq.jpg" /></a></div><div style="text-align: justify;">Toen in februari 2021 op Urk een GGD-teststraat in brand werd gestoken door jongeren, waren de veroordelingen in de publieke opinie niet van de lucht. 'Hek erom en nooit meer iemand naar buiten laten!' 'Inteelttuig!' en meer van zulks. Het prikkelde me om eindelijk dat boek over Urk te kopen, dat in oktober 2020 als een verrassing verscheen: <i>De ontdekking van Urk</i> door Matthias M.R. Declerq. Een voor ons onbekende Vlaamse journalist die uitermate gedegen onderzocht hoe het dorp, de Urker gemeenschap in elkaar steekt. De aanleiding vond tien jaar eerder plaats, toen hij één etmaal de tijd had om een artikel te schrijven voor de krant over een moord op Urk. Veel te kort om de context te duiden en dat bleef Declercq dwarszitten. Dus besloot hij in 2019 naar Urk te varen (in de geest van het eiland dat het ooit was) en er te gaan wonen. Hij vond snel een gastgezin. Een artikeltje in de plaatselijke krant opende vervolgens - hoewel niet altijd vanzelf - deur na deur. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Declercq bouwt zijn boek razend knap op. Om Urk te begrijpen, start hij bij het begin: de tijd dat Urk een eiland was en leefde van de visserij. Er kwamen geen mensen van het land wonen; slechts wetenschappers kwamen van tijd tot tijd langs voor schedelmetingen en andere vernederende onderzoeken. Toen het zoute water zoet werd en Urk vasteland, veranderde alles en ook weer niet. De gemeenschap bleef hecht, God het belangrijkst en visserij de grootste bron van werkverschaffing. Televisie en radio zijn in de zwaarste kerken nog steeds verboden, maar internet niet. Van de geschiedenis, het rotsvaste geloof (en later de haarscheuren daarin) en het oude hart van het dorp, bouwt Declercq zijn verhaal uit naar de nieuwbouwwijken en industrieterreinen van het dorp waarin hij ook de jeugd, illegale cafés en de drugshandel onderzoekt. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Declercq denkt na over de vraag wanneer je bij Urk hoort. En dat is alleen als je een Urker paspoort bezit:</div><div style="text-align: justify;">"Concreet leiden de determinanten - de kerk, de kotter en de kinderen - op Urk tot een diagram aan vragen waarbij de antwoorden tot een steeds gedetailleerder paspoort leiden (...). De antwoorden vormen het onwrikbare paspoort dat bepaalt wie je bent, en schrijft voor dat je je zult houden aan de kerkelijke regels, aan de gedragsregels, aan de familiale regels en zelfs aan de kledingregels en de moraal." (p. 97) </div><div style="text-align: justify;">Ook al woon je twintig jaar op Urk, ben je een trouwe werknemer en voorbeeldig gezin, zonder dat paspoort hoor je er niet bij en zul je dat ook nooit doen. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><i>De ontdekking van Urk </i>is een fantastisch journalistiek werk. Juist doordat Declercq zonder vooroordelen het dorp betrad, en die oordelen in het boek ook achterwege laat maar vooral wil weten waaróm zaken op Urk zo gaan, geeft hij een zo zuiver mogelijk beeld van het dorp. Dus als iemand nu nog roept 'hek erom!', dan alleen nadat hij dit boek heeft gelezen.</div><p></p>Nicolien Badurahttp://www.blogger.com/profile/04645222492317756754noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4433605854452549136.post-48812306946659096472021-04-11T15:56:00.000+02:002021-04-11T15:56:40.419+02:00De fantastische Meneer Vos. Roald Dahl<p><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgLBr4LCVfN3ZEDivaIzpUADExWnSHUFo3Zsk2jdoTi0tupJXKcq5xPJk1b0lUdSfhn1TffSWiDHreVLrmbyOsV21rP2feir8uppVa6agRO44w0scPOubXJU6loYv78b0XbWL1pWhDSjYCS/s840/De+fantastische+Meneer+Vos+Roald+Dahl.jpg" style="clear: right; display: inline; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em; text-align: justify;"><img border="0" data-original-height="840" data-original-width="546" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgLBr4LCVfN3ZEDivaIzpUADExWnSHUFo3Zsk2jdoTi0tupJXKcq5xPJk1b0lUdSfhn1TffSWiDHreVLrmbyOsV21rP2feir8uppVa6agRO44w0scPOubXJU6loYv78b0XbWL1pWhDSjYCS/s320/De+fantastische+Meneer+Vos+Roald+Dahl.jpg" /></a></p><div style="text-align: justify;"><div>'Bolus en Bits en Biet</div><div>Eén dik, één klein en één dunne spriet.</div><div>Nu kijken die schurken</div><div>op hun neuzen als augurken</div><div>want Meneer Vos, die vangen ze niet!' </div><div>(p. 95)</div></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">'Deze móet je lezen mam, dit boek is echt geweldig!' Mijn dochter van 8 leest graag en veel. Bij de keuze van boeken in de bieb is ze uiteraard vrij te kiezen wat ze wil (want wie wil er nu boeken lezen waar je geen zin in hebt?), maar ik breng wel boeken onder haar aandacht. Met name van schrijvers die ik vroeger zelf graag las, of van schrijvers van wie ik wenste dat iemand mij daar destijds op geattendeerd had. Want in mijn herinnering koos ik vroeger op goed geluk het maximale aantal te lenen boeken uit de bieb. Niemand vertelde me wat mooi, leuk of grappig was, wie bijzondere schrijvers waren of die me vroeg me waar ik interesse in had. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Later, op de middelbare school, kocht ik jaarlijks de Grote Lijsters en las ze achter elkaar. Het enige wat mijn mavo-leraar Nederlands zei, was: "Je mag ook gemakkelijkere boeken lezen hoor." Toen, en nog steeds, was ik verontwaardigd over die uitspraak. Heb je op de mavo eindelijk iemand die (onbewust) literatuur verslindt, ontmoedig je haar in plaats van haar te wijzen op nog meer mooie boeken. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Enfin. Het kan zijn dat ik het gemis in mijn eigen jeugd projecteer op mijn kleine boekenwurm, maar altijd praten we erover, toets ik bij haar wat ze graag leest en probeer ik haar te adviseren. En dat laatste krijg ik nu terug. Ze komt me blij vertellen wat ze gelezen heeft en dat ik dat ook écht moet lezen. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><i>De fantastische Meneer Vos </i>van Roald Dahl dus. Het verscheen in 1972 en als kind las ik het niet. Meneer Vos woont met zijn gezin op de heuvel. In het dal wonen drie rijke, gemene boeren: boer Bolus, boer Bits en boer Biet. Elke avond vraagt Meneer Vos aan zijn vrouw wat ze vanavond wil eten, om vervolgens bij een van de boeren kippen, eenden, ganzen, kalkoenen en appelcider te stelen. Maar de drie boeren zijn het zat. Ze zetten alles op alles om Meneer Vos te vangen. Ze schieten op hem, graven zijn hol uit en proberen hem uit te hongeren, al moeten ze tot in de eeuwigheid voor het hol wachten. Maar Meneer Vos is niet voor niets een vos en is de boeren natuurlijk veel te slim af. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Dahl gaat niet voorbij aan het geweten van de sluwe vos: Das vraagt zich af of Meneer Vos niet inzit over al het gesteel. Meneer Vos ziet dat anders en heeft zijn weerwoord klaar: 'Bolus en Bits en Biet willen ons <i>vermoorden</i>', en niet andersom. Meneer Vos steelt alleen voedsel om de families in het bos in leven te houden. 'Dat zullen we wel moeten, vrees ik', zegt Das. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Mijn dochter heeft gelijk: <i>De fantastische Meneer Vos</i> is een geweldig verhaal. Een klein dier dat drie grote, boze boeren voor de gek houdt en ondertussen voor alle dieren in het bos een heerlijk feestmaal aanricht. Vijftig jaar na verschijning - we haalden de 56e druk(!) uit de bieb - heeft dit boek niks aan actualiteit en vaart ingeboet en kan het zo nog vijftig jaar mee. Heerlijke jeugdliteratuur.</div><p></p>Nicolien Badurahttp://www.blogger.com/profile/04645222492317756754noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4433605854452549136.post-24208726398590011982021-03-21T20:17:00.001+01:002021-03-21T20:18:34.128+01:00Lentetuin. Tomoka Shibasaki<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgD5D8EfHekIsMKnmA9p2V73kSWKIH0DL51_mAVtY8urGuSj1d0kwFDv8L_PGs1OAZKfD1pwyx7rfijgXOg6N3a4XnqQPmi0BIWKyCLi2pV8I3iKEfKA-kcpu0udLl74xIHrS7zgZuKLJXb/s816/Lentetuin+Tomoka+Shibasaki.jpg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="816" data-original-width="550" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgD5D8EfHekIsMKnmA9p2V73kSWKIH0DL51_mAVtY8urGuSj1d0kwFDv8L_PGs1OAZKfD1pwyx7rfijgXOg6N3a4XnqQPmi0BIWKyCLi2pV8I3iKEfKA-kcpu0udLl74xIHrS7zgZuKLJXb/s320/Lentetuin+Tomoka+Shibasaki.jpg" /></a></div><div style="text-align: justify;">'Ook het leven dat iedereen benijdde, was niet noodzakelijk geschikt voor jezelf. En toch, als iemand me aanbood in dit huis te wonen, zou ik daar geen twee keer over nadenken, dacht Taro.' (p. 97)</div><p></p><p style="text-align: justify;">Taro woont sinds zijn scheiding in een Tokiose flat. De flat bestaat uit zes appartementen, waarvan er drie leegstaan omdat het gebouw gesloopt zal worden. Bouwgrond is schaars in Tokio en iedere flateigenaar die meer appartementen op zijn stukje grond kan laten bouwen en er zodoende meer mee kan verdienen, zet zijn huurders uit, sloopt en bouwt. Mensen verhuizen gelaten, geven spullen door die niet meer meekunnen naar hun volgende woning en raken elkaar kwijt. </p><p style="text-align: justify;">Achter de flat van Taro staat een blauw huis. Nishi, een van de andere twee bewoners in Taro's flat, is geobsedeerd door het blauwe huis. Ze heeft er een fotoboek van dat <i>Lentetuin</i> heet en wil dolgraag het blauwe huis van binnen zien. Taro neemt haar fascinatie over. Wie kan het zich veroorloven een heel huis te bewonen? Hoe komt het dat dit huis nog niet gesloopt is? Op een van de foto's in het fotoboek graaft een man een gat in de tuin. Wat ligt daar begraven?</p><p style="text-align: justify;">Nishi weet aan te pappen met de vrouw des huizes en komt er wekelijks over de vloer. Als Taro een keer wolhandkrabben krijgt als dank voor een doorgegeven koekoeksklok, mag hij mee naar het blauwe huis waar de krabben tot feestmaal worden bereid. Juist als Taro aansluiting vindt bij zijn buren, blijken zowel Nishi als de bewoners van het blauwe huis ook weer te verhuizen.</p><p style="text-align: justify;">Voor <i>Lentetuin </i>ontving de Japanse schrijfster Tomoka Shibasaki in 2014 de belangrijkste literatuurprijs van Japan. Het is een roman waarin architectuur een grote rol speelt. De woningen en hoe mensen wonen, worden gedetailleerd beschreven. Tokio wordt afgeschilderd als permanente bouwput waar het comfort van de bewoners niet voorop lijkt te staan. De mens is eerder een voortdurend te verplaatsen product, dat zich lijdzaam voegt naar de omstandigheden van een opgezegde huur of baan. Dat maakt de mensen eenzaam en op zichzelf. Het blauwe huis brengt in dat opzicht lente, doordat het nieuwsgierigheid en creativiteit oproept, en de onbevangen kinderen enige vrolijkheid brengen. Toch wordt het boek nergens warm. De mensen spreken zich niet uit, zijn immer voorzichtig en afstandelijk. Met deze sfeer als gegeven, slaagt Shibasaki er toch bijzonder goed in lezer in de huid van flatbewoners te laten kruipen en hen deelgenoot te maken van hun ongeremde voyeurisme. </p>Nicolien Badurahttp://www.blogger.com/profile/04645222492317756754noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4433605854452549136.post-13506330255052641332021-03-14T21:24:00.003+01:002021-03-14T21:28:08.391+01:00Gemeente zegt ik Nederlands leren. Said El Haji<p></p><div style="text-align: justify;"> </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiwmT6nCz0nPBChVhpl0fj_3phDJRRvHFBxqCHBU-nRxpA4PKaXFVlYttoYhFMG6DVMnMmwf8IlYUN044OtDiywhQVC9yFw9uKZsHQE6YHmKaVsf6YmBhhWgRs8atMGlg3mqF_cVLieTohU/s840/Gemeente+zegt+ik+Nederlands+leren+Said+El+Haji.jpg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em; text-align: justify;"><img border="0" data-original-height="840" data-original-width="539" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiwmT6nCz0nPBChVhpl0fj_3phDJRRvHFBxqCHBU-nRxpA4PKaXFVlYttoYhFMG6DVMnMmwf8IlYUN044OtDiywhQVC9yFw9uKZsHQE6YHmKaVsf6YmBhhWgRs8atMGlg3mqF_cVLieTohU/w205-h320/Gemeente+zegt+ik+Nederlands+leren+Said+El+Haji.jpg" width="205" /></a></div><div style="text-align: justify;">'Wij zijn blij<br />Wij zijn slim<br />Wij zijn lief<br />Wij zijn ver van huis<br />Wij zijn Rotterdammers' (p. 96)</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">In <i>Gemeente zegt ik Nederlands leren</i> beschrijft neerlandicus Said El Haji hoe het is om docent Nederlands als tweede taal te zijn voor nieuwkomers en oudkomers: voor iedereen die van de gemeente op taalles moet om Nederlands te leren. Uiteindelijk is het doel van de gemeente om hen meer kans te bieden op reguliere scholing, een baan en onafhankelijkheid van de overheid. Dat blijkt in de praktijk niet gemakkelijk. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">El Haji beschrijft een grote variëteit aan taalleerders die vaak in hun land van herkomst weinig onderwijs hebben genoten en bij wie het besef dat het leren van een nieuwe taal moeite en herhaling kost, niet aanwezig is. Dat is geen verwijt, eerder een constatering. En waar begin je dan? El Haji benadrukt dat hij een onbekwaam docent is, omdat hij zijn Certificaat Bekwaam NT2-docent nog niet behaald heeft. Vast spottend bedoeld, omdat een docent wel bevoegd kan zijn, maar daarmee niet aangetoond bekwaam is om les te geven. Daarvoor heb je een arsenaal aan didactische en sociale vaardigheden, en creativiteit nodig die El Haji wel degelijk blijkt te bezitten en die hij ten volle nodig heeft om de zeer gemêleerde gezelschappen die hij in zijn klassen heeft, aan het Nederlands te zetten. De cursisten komen structureel te laat, willen bidden of bellen tijdens de les of eerder weg, hebben psychische problemen of zijn snel in hun eer aangetast. Ze hebben afhankelijk van hun afkomst moeite met de uitspraak of juist met grammatica, en vinden lidwoorden en de woordvolgorde van de bijzin allemaal lastig. El Haji behandelt zijn cursisten met liefde, aandacht en respect, en maakt duidelijk dat hij dat laatste ook van zijn cursisten verwacht. Tegelijk is hij zo trots als een pauw als zijn cursisten een paar stappen vooruit zetten en hun examen halen. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">De beschreven ervaringen van El Haji zijn voor mij om twee redenen interessant: vanzelfsprekend omdat ik neerlandicus ben en het boeiend vind te lezen hoe zowel een docent als taalleerders het overbrengen en aanleren van onze taal ervaren. Belangrijker vind ik het om als ambtenaar (van toevallig dezelfde stad als de meeste cursisten in dit boek) te lezen hoe het beleid van een gemeente uitpakt in de praktijk. Helpt het als we iedereen Nederlands laten leren (ik ben er heilig van overtuigd van wel) en welke verwachtingen hebben we van mensen die hier hun bestaan komen opbouwen? El Haji wijst er terecht op dat het geen zin heeft om 'iemand die in het land van herkomst nauwelijks verder is gekomen dan groep 5 en in Nederland alleen maar ongeschoold werk heeft gedaan [...] te confronteren met deftige emails' (p. 30). Zo bezien kunnen niet alleen de cursisten wat van El Haji leren, maar het ambtenarencorps ook. </div>Nicolien Badurahttp://www.blogger.com/profile/04645222492317756754noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4433605854452549136.post-79308291543285455072021-02-14T15:26:00.001+01:002021-02-14T15:26:46.448+01:00Oliver Twist. Tiny Fisscher, naar Charles Dickens<p><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj7pL_Pkh1XV5Vw65gaR9SP6ngaxRkv0Cni7aLr0tgmVZdt3rj0ZZ_q5ZrlnBiU48HzQriBmLaXX_BP5QExs9CWgmxk13g_gBRvx-Gu10pfJriyPhKQ-jsARlIutQznzu078ofxGLbmClgg/s708/Oliver+Twist.jpg" style="clear: right; display: inline; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="708" data-original-width="500" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj7pL_Pkh1XV5Vw65gaR9SP6ngaxRkv0Cni7aLr0tgmVZdt3rj0ZZ_q5ZrlnBiU48HzQriBmLaXX_BP5QExs9CWgmxk13g_gBRvx-Gu10pfJriyPhKQ-jsARlIutQznzu078ofxGLbmClgg/s320/Oliver+Twist.jpg" /></a></p><div style="text-align: justify;">'Oliver werd in een werkhuis geboren. Zijn moeder was die nacht in de stromende regen op straat gevonden, uitgeput en op kapotte schoenen. Niemand wist waar de jonge vrouw vandaan kwam of hoe ze heette, maar haar dikke buik maakte duidelijk dat ze op het punt stond een baby te krijgen. Ze werd snel naar een nabijgelegen werkhuis gebracht.' (p. 11).</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Oliver's moeder sterft meteen na zijn geboorte en Oliver groeit op in een werkhuis waar de kinderen zeer slecht behandeld worden. Hij weet te vluchten en loopt naar Londen. Daar valt hij in handen van criminelen die hem opdragen zakken te rollen. Als hij bij overval wordt opgepakt en tijdens de rechtzitting ziek wordt, wordt hij meegenomen en verzorgd door de man wiens zakken hij rolde. Langzaam ontdekt Oliver dat hij misschien toch nog familie heeft en sommige mensen een ander belang hebben dan hem de waarheid over zijn afkomst te vertellen. </div><div style="text-align: justify;"><i><br /></i></div><div style="text-align: justify;"><i>Oliver Twist</i>, een van de beroemde boeken van Charles Dickens, geschreven rond 1838, is opnieuw uitgebracht. En niet zomaar. Tiny Fisscher maakte een sterk bewerkte hertaling, waarbij ze zowel de taal als de stijl grondig aanpakte. Lange uitweidingen kortte ze in omdat ze vindt dat een boek als <i>Oliver Twist</i> het verdient om door een groot publiek gelezen te worden, 'ook door volwassenen die niet meer door de weliswaar prachtige, maar wollige en breedsprakige taal van Dickens heen komen', schrijft ze in het nawoord. Dat is haar uitstekend gelukt. Het is een vlot verhaal in overzichtelijke hoofdstukken en prachtige tekeningen van Annette Fienieg. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Ik ben enorm blij met de tendens om klassieke (jeugd)literatuur te hertalen naar toegankelijk Nederlands dat past bij deze tijd. Het is niet meer realistisch om van onze kinderen en onszelf te verwachten dat we ons door de oude, taaie taal heen werken om literatuur van bijna twee eeuwen terug te leren kennen. We kunnen dus kiezen: of we lezen de oude werken niet meer waarmee ze verdwijnen uit onze collectieve boekenkast, of we hertalen ze waardoor de verhalen nog heel lang tot ons literair domein behoren. Wat mij betreft een simpele keuze. Graag meer van dit soort prachtige uitgaven.</div><p></p>Nicolien Badurahttp://www.blogger.com/profile/04645222492317756754noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4433605854452549136.post-41265456046661810982021-02-06T15:59:00.001+01:002021-02-06T16:02:12.896+01:00Jaguarman. Mijn vader, zijn vader en andere Surinaamse helden. Raoul de Jong<p><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiodgvr2Jgun3xzJoEYDIadgBo9HaRAGccgN4JGsUtVRP_S1KeD_rjYTiIkHX-pudxOnKoyVgoUXj2yMqSfOjP-8HgLZSDTiQob-d63FeeAgclIZuNLH8nyjrTFQP26lneoTB3m9CQ4yyDe/s1201/Jaguarman+Raoul+de+Jong.png" style="clear: right; display: inline !important; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="1201" data-original-width="760" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiodgvr2Jgun3xzJoEYDIadgBo9HaRAGccgN4JGsUtVRP_S1KeD_rjYTiIkHX-pudxOnKoyVgoUXj2yMqSfOjP-8HgLZSDTiQob-d63FeeAgclIZuNLH8nyjrTFQP26lneoTB3m9CQ4yyDe/s320/Jaguarman+Raoul+de+Jong.png" /></a></p><p style="text-align: justify;">'Elders op de wereld werd de geboorte van het kindeke Jezus gevierd. Hier was alleen de donkere, levende jungle. Die ademde en praatte en de mensen die erin leefden hielp om het leven te vieren. Ik ben blij dat u me dat heeft laten zien, Jaguarman. Ik ben blij dat ik gezien heb dat in dit leven ook zo'n soort leven mogelijk is. Het helpt me bij het maken van onderscheid tussen zin en onzin, hier tussen de flatgebouwen.' (p. 159) </p><p></p><div style="text-align: justify;">In <i>Jaguarman </i>gaat Raoul de Jong op zoek naar zijn Surinaamse oervader, Jaguarman. In die zoektocht, die start bij zijn vader die hij pas op zijn 28e bewust ontmoet, gaat hij zijn familiebanden na, maar zoekt hij ook verder. Hij voert een tocht langs Surinaamse verzetshelden, schrijvers, historici, cultuur- en natuurbeschermers en intellectuelen, om zo uit te komen bij Jaguarman, bij de oerkracht die het Surinaamse volk op de been heeft gehouden. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">De kapstok van het boek is een achtdaags wintiritueel, thuis in De Jong's Rotterdamse appartement, waar de ik-persoon tegen Jaguarman praat. Zo ontstaat er een mystieke, sprookjesachtige sfeer met fraaie zinnen, terwijl het boek tegelijkertijd een index is van de belangrijkste Surinaamse schrijvers en werken, vol van citaten die vloeiend in de rode draad van het verhaal geweven zijn. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><i>Jaguarman </i>laat zich door deze opzet niet duiden als een louter journalistiek werk of enkel een roman. Het is beide, en misschien meer. De Jong vertelt, vertelt. En verhalenvertellers zijn noodzakelijk in alle tijden, om elkaar te blijven begrijpen. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Tot slot. Niet op de middelbare school, noch tijdens mijn studie Nederlandse taal- en letterkunde in Nijmegen, was er aandacht voor Nederlandse literatuur (en daarmee voor de geschiedenis) van de voormalige koloniën. Natuurlijk, Multatuli en Haasse kwamen voorbij, maar geen auteurs die daadwerkelijk hun wortels hadden in Indonesië, Suriname of de Antillen. Achteraf verbaas ik me daarover, en tracht ik - enigszins beschaamd dat ik het destijds zelf ook niet zag - een inhaalslag te maken. Ik hoop dat <i>Jaguarman </i>van Raoul de Jong eraan bijdraagt om meer literatuur met Surinaamse wortels voor een breder publiek te ontsluiten. </div><p></p>Nicolien Badurahttp://www.blogger.com/profile/04645222492317756754noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4433605854452549136.post-8584973013969511952021-01-31T17:21:00.002+01:002021-02-06T16:03:25.443+01:00Binnenland. Elin Willows<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiZ8HXaKV4VVIlOxwZkDZt5JlVncAzJTmMRujAoMCgEKuiyrKtjZRbrMsgbRph0_KgiM58xvCgAQ2XK5lG5aDZ95JlCSdw-S6OjM797TPyegM9lmdMIK1z-SvgTNyixoSWLoCCXa3sTDtP5/s1200/Binnenland+Elin+Willows.jpg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="778" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiZ8HXaKV4VVIlOxwZkDZt5JlVncAzJTmMRujAoMCgEKuiyrKtjZRbrMsgbRph0_KgiM58xvCgAQ2XK5lG5aDZ95JlCSdw-S6OjM797TPyegM9lmdMIK1z-SvgTNyixoSWLoCCXa3sTDtP5/s320/Binnenland+Elin+Willows.jpg" /></a></div><div style="text-align: justify;">'Mijn leven neemt geen plaats in. Alles wat ik mee heb genomen paste in een auto. (...) Ik kan niet terugverhuizen. Dat wist ik al toen ik vertrok. Niet zozeer omdat ik iets verliet, maar meer omdat ik een keus maakte.' (p. 81)</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Een jonge vrouw uit Stockholm verhuist voor haar geliefde naar het noorden, naar een klein dorp tegen de poolcirkel. Nog voordat ze arriveert, weet ze dat de liefde geen stand zal houden. Toch besluit ze te blijven omdat ze niet weet wat ze anders zou moeten doen. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Ze vindt een baan in de dorpssuper. Ze draait haar diensten, gaat op zaterdagavond met collega's op stap in het Hotel, leert iedereen uit het dorp kennen bij naam, maar ze komt er nooit tussen. Ze ervaart dat er in het noorden geen lente en herfst bestaan, hooguit een nazomer, waarna het gaat sneeuwen. Het is eindeloos licht of eindeloos donker. De mensen daar leven op dat ritme, wat haar lange tijd vreemd blijft.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Als ze niet werkt, is ze thuis op haar kamer bij haar hospita, of maakt ze een avondwandeling. Ze eet omdat het moet en ruimt alleen op als het niet anders kan. Ze gunt zichzelf weinig luxe, alleen op zaterdagen, als ze zich na het werk trakteert op een tijdschrift en een zak snoep. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">'Dat ik zoveel tijd in mijn eentje doorbreng zou moeten betekenen dat ik alles over mezelf leer. Maar het tegendeel is waar. Want dag in dag uit maak ik dezelfde situaties mee, waar ik op dezelfde manier op reageer. Ik leer niets meer bij.' (p. 125)</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Deze twintiger uit <i>Binnenland </i>van Elin Willows koos bewust voor een leven in het noorden, in een rustig dorp waar de dagen overzichtelijk zijn. Langzaam verglijdt die overzichtelijkheid in eenzaamheid en leegte, nauwelijks in staat zelf sturing te geven aan haar leven omdat ze geen idee heeft wat ze zou willen. Geschetst tegen het weidse, noordelijke landschap is <i>Binnenland </i>een sfeervolle, korte roman die me meteen meenam. Heel geschikt voor een donkere winteravond. </div>Nicolien Badurahttp://www.blogger.com/profile/04645222492317756754noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4433605854452549136.post-6060675987398946582021-01-17T14:09:00.001+01:002021-01-31T17:22:42.695+01:00De terugkeer. Esther Gerritsen<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjVADfoTJ8EyD4hwOIVrjdngUX7FW9eXPLJJOIlZXfvZ973ml62ky7DvWrFYGKWJ5H_dQ5JrAy3ZAYZMXt1-EaYkPe2kd8G4op6LsGKJZwAeh9ECS51QVapucA0biY8Kob2adc_BNu_tZlp/s840/de+terugkeer+esther+gerritsen.jpg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="840" data-original-width="527" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjVADfoTJ8EyD4hwOIVrjdngUX7FW9eXPLJJOIlZXfvZ973ml62ky7DvWrFYGKWJ5H_dQ5JrAy3ZAYZMXt1-EaYkPe2kd8G4op6LsGKJZwAeh9ECS51QVapucA0biY8Kob2adc_BNu_tZlp/w201-h320/de+terugkeer+esther+gerritsen.jpg" width="201" /></a></div>J<span style="text-align: justify;">ennie is vijf als haar vader sterft. Zelfmoord, heeft ze altijd te horen gekregen. Ze weet niet beter dan dat haar vader depressief op de bank lag. Veel anderen herinneringen aan hem heeft ze niet. Ook haar oudere broer Max herinnert zich zijn vader vooral op de bank en een moeder die zo goed mogelijk voor haar man Gerrit en de kinderen zorgde. Op de ochtend na de dood van zijn vader, is het Max die hem vindt. </span><p></p><p></p><p style="text-align: justify;">Twintig jaar later heeft Max zijn leven overzichtelijk vormgegeven met een vrouw, dochter en een hoveniersbedrijf. Het verleden heeft hij zorgvuldig opgeborgen in zijn hoofd. Veel contact maakt hij niet met anderen; vragen naar zijn gevoel beantwoordt hij enkel met: 'ik was het die hem vond' en daarmee is de kous af. </p><p style="text-align: justify;">Het is Jennie die een spade in het verleden zet als ze in het ouderlijk huis een map vindt met foto's van het overlijden van hun vader. Ze ontdekt dat er destijds nauwelijks onderzoek is gedaan naar de toedracht van zijn overlijden. Intussen is moeder van een leven met een gelukszoeker op Ibiza teruggekeerd met verschijnselen van Alzheimer. Ze gaat snel achteruit en zal naar een verzorgingshuis gaan. Als Jennie het fijne van de dood van haar vader wil weten, heeft ze geen tijd meer te verliezen.</p><p style="text-align: justify;">Het boek is vanuit het perspectief van de alwetende verteller geschreven die afwisselend accenten legt op de verschillende hoofdpersonen. Een bijzonder en mooi aspect is dat de vader, Gerrit, opduikt zodra er iemand echt aan hem denkt. Hij praat - onhoorbaar voor het aardse leven - mee vanuit het hiernamaals, waarbij God hem soms corrigeert of antwoordt. Gerrit reageert liefdevol op zijn kinderen en vrouw en is opgelucht over zijn dood, hoewel hij graag op een feestelijkere manier uit het leven vertrokken was. </p><p style="text-align: justify;"><i>De terugkeer</i> is een verhaal over een trauma dat een heel gezin tekent voor de rest van hun leven. Over willen helpen en niet geholpen kunnen worden en over het beschermen van wie je liefhebt, terwijl alles schreeuwt dat benoemen en praten heilzamer zou zijn. Gerritsen hanteert een heldere stijl, mooie zinnen en passende metaforen. Ze schrijft zonder waardeoordelen over mensen die zich naar beste kunnen door het leven slaan. Dat is met een zwaar en voor velen onbegrijpelijk thema als depressie van grote meerwaarde.</p>Nicolien Badurahttp://www.blogger.com/profile/04645222492317756754noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4433605854452549136.post-87040108691000131512021-01-02T11:10:00.001+01:002021-01-02T14:59:02.613+01:00Charing Cross Road 84. Helene Hanff<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjVtM-7G1TOeGbD1Oxs_56HVFsV9Th03WrSLzqb7HCU9mhl_oDhz8o-frUwFalA3CQ6VOmaIIYxjOm6_UUhxPQ-XhozSUAhxKwk3Q9tJHNFYeGDe1zMwOPYYfuxyLk96kwq9iDT2pQYhF5Q/s1600/Charing+Cross+Road+84+Helene+Hanff.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em; text-align: justify;"><img border="0" data-original-height="840" data-original-width="540" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjVtM-7G1TOeGbD1Oxs_56HVFsV9Th03WrSLzqb7HCU9mhl_oDhz8o-frUwFalA3CQ6VOmaIIYxjOm6_UUhxPQ-XhozSUAhxKwk3Q9tJHNFYeGDe1zMwOPYYfuxyLk96kwq9iDT2pQYhF5Q/s320/Charing+Cross+Road+84+Helene+Hanff.jpg" width="205" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
'Iemand heeft mijn boek geleend en hem nooit teruggegeven. Waarom vinden mensen die er niet over zouden denken om iets te stelen het wel terecht om boeken te stelen?'</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
New York, 1949. Helene Hanff heeft een wensenlijst van antiquarische boeken die ze graag zou bemachtigen en lezen. In New York kan ze ze niet vinden, behalve zeldzame, dure exemplaren of de grauwe schoolversies. Ze schrijft boekhandel Marks & Co in Londen aan met het verzoek haar alles van haar lijstje tot een bedrag van 5 dollar op te sturen. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Tussen Frank van de boekhandel en Helene ontstaat een levendige briefwisseling. Helene is typisch Amerikaans: recht voor haar raap en uitbundig. Haar brieven zijn soms uitgesproken boos ('LUIWAMMES: Je liet me hier gewoon liever STIKKEN dan dat je me iets te lezen zou sturen.' p. 63) maar ook lief, warm en enthousiast. Langzamerhand raken andere medewerkers van de boekhandel zo nieuwsgierig naar deze Helene dat ze haar zonder medeweten van Frank ook een briefje sturen. Helene anderzijds is zo gelukkig met de boeken die Marks & Co haar opstuurt, dat ze met Kerst en Pasen voor alle medewerkers een voedselpakket opstuurt. Gezien de naoorlogse schaarste in Engeland, worden die met grote dankbaarheid ontvangen. Ook de vrouw en dochters van Frank nemen uiteindelijk deel aan de briefwisseling. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Jaren gaan voorbij. Helene ontwikkelt zich tot succesvol scenarioschrijfster van Amerikaanse televisieseries, waarbij ze haar inspiratie haalt uit de oude boeken. Haar wens om een keer naar Londen af te reizen, brengt ze tot verdriet van haar overzeese penvrienden niet tot uitvoer, maar de warme, bijzondere brievenband blijft. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Charing Cross Road 84 is een heerlijk briefwisseling tussen liefhebbers van boeken. De tegenstelling tussen de keurige Engelse medewerkers en emotionele New Yorkse Helene en de ontwikkeling van de naoorlogse jaren tot de laatste brief in 1969 kleuren de brieven. Wat fijn dat uitgeverij Rainbow begrepen heeft dat deze klassieker niet in hun collectie mag ontbreken en het met leeslint en al uitgegeven heeft. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
Nicolien Badurahttp://www.blogger.com/profile/04645222492317756754noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4433605854452549136.post-21892861371523345352021-01-01T17:34:00.001+01:002021-01-02T15:18:58.830+01:00De boekhandel. Penelope Fitzgerald<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiefhjmOQWLBsyL-2l745msyxQTPCDqd4nbjvtEAgXaTgFOZsrE0CDnt7-wAzLmjJytTSPHw4y8sPLNkSUuq95NzS1JVdUD2hkgGnveR_ADUxScLQsvCLDoHbRT9SlPZCYEGCG-L4lM-t00/s1600/boekhandel+fitzgerald.jpg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="700" data-original-width="466" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiefhjmOQWLBsyL-2l745msyxQTPCDqd4nbjvtEAgXaTgFOZsrE0CDnt7-wAzLmjJytTSPHw4y8sPLNkSUuq95NzS1JVdUD2hkgGnveR_ADUxScLQsvCLDoHbRT9SlPZCYEGCG-L4lM-t00/s320/boekhandel+fitzgerald.jpg" width="213" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Welke boekenliefhebber droomt er niet soms van een eigen boekhandel te hebben? Ik wel, en regelmatig. Ik zou dat hoekpandje in de stad willen overnemen, waar nu die boze man en zijn sussende vrouw een boekenzaak runnen, waar ik niet meer kom sinds hij een paar jaar terug vlak voor Kerst in de winkel, te midden van klanten, de pakketbezorger uitschold. De arme bezorger bleef kalm en netjes, en ik wist genoeg. Geen cent meer zouden ze aan me verdienen. Elke keer als ik er langskom, gun ik de boeken een aardige eigenaar die zijn boeken met liefde verkoopt. Als ik vervolgens drie stappen verder denk, besef ik ook dat ik de boel romantiseer en ik heus geen boekwinkel ga beginnen. Het dichtst in de buurt komt het lezen van een boek over iemand die een boekhandel start. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
1959. Florence Green, tegen de vijftig en weduwe, start in een Engels plaatsje aan de monding van de rivier een boekhandel. Ze heeft daarvoor met haar kleine erfenis het oudste pand van het dorp gekocht, waar een klopper huist, zeggen de mensen. Haar handel loopt goed, zeker als ze ook een bibliotheek start in haar winkel. Tot de invloedrijke en vermogende Mrs. Gamart alles in het werk stelt om Florence te dwarsbomen. Zij vindt namelijk dat het oude pand een kunst- en cultuurcentrum zou moeten worden. De klopper laat van zich horen en de enige man die enigszins tegen de macht van Mrs. Gamart opkan, valt na zijn bezoek aan haar dood neer op straat. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<i>De boekhandel</i> (1978) is een prachtige klassieker uit de Engelse literatuur. In minder dan 140 bladzijdes weet Penelope Fitzgerald de dynamiek van de kleine, afgezonderde gemeenschap te ontspinnen en de lezer daar helemaal in mee te nemen. Dat de verfilming van het boek verscheen, en dat dat een reden was om een nieuwe druk op de markt te brengen, zegt oprecht hoezeer de roman het waard is nog gelezen te worden. </div>
Nicolien Badurahttp://www.blogger.com/profile/04645222492317756754noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4433605854452549136.post-5454931223163385122018-09-12T20:58:00.000+02:002018-09-12T20:58:21.865+02:00De nix. Nathan Hill<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEizQkgTDGpcgu3xwPuLTu-bRHhfMJorgzgN0EMheqBghZXA8uJVP87q4hAh7_V5930orq4cnCdeh8NE-5wWcelTZTKszale87tP3P7WEo4iuXoR109_8qg95XZw4VzPcoS3B2aLYp59pYCq/s1600/De+nix+Nathan+Hill.png" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="1203" data-original-width="760" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEizQkgTDGpcgu3xwPuLTu-bRHhfMJorgzgN0EMheqBghZXA8uJVP87q4hAh7_V5930orq4cnCdeh8NE-5wWcelTZTKszale87tP3P7WEo4iuXoR109_8qg95XZw4VzPcoS3B2aLYp59pYCq/s320/De+nix+Nathan+Hill.png" width="202" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
'Wat doe je als je erachter komt dat je volwassen leven een schijnvertoning is? Alles wat hij dacht bereikt te hebben - de publicatie van zijn boek, het contract, de baan als docent - had hij alleen gekregen omdat iemand zijn moeder een gunst verschuldigd was. Hij had er niets van verdiend. Hij is een oplichter. En hoe het voelt om een oplichter te zijn: leeg. Hij voelt zich hol. Verwoest. Waarom merken die mensen hem niet op? (...) Dan beseft hij dat dat een kinderachtig verlangen is, het equivalent van je moeder een schram laten zien zodat ze er een kusje op kan geven. Doe niet zo kinderachtig, houdt hij zichzelf voor.' (p. 681-682)</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
De laatste tijd las ik vrij veel serieuze literatuur, biografieën en memoires. Daar hou ik van, maar voor de afwisseling is het lekker om je te verliezen in een roman waarin je het liefst ongestoord blijft lezen tot het uit is. <i>De nix</i> van Nathan Hill leek me daar ideaal voor. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Samuel is een universitair docent in Chicago en schrijver. Tenminste, hij <i>zou</i> een boek schrijven waarvoor hij een ruim voorschot heeft ontvangen, maar het lukt hem niet. Na werktijd vergeet hij de wereld om zich heen en speelt hij urenlang de game <i>Elfscape</i>. Op een dag wordt er een aanslag gepleegd op een presidentskandidaat. De dader blijkt Samuels moeder te zijn, die bij haar man en Samuel wegging toen hij een kind was. Hij gaat op zoek naar haar en reconstrueert gaandeweg zijn familiegeschiedenis. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Het verhaal over Samuel, zijn moeder en opa, de demonstraties in Chicago in 1968, en de huidige Amerikaanse samenleving beslaat 700 pagina's. Een risico bij zo'n dikke roman is dat de schrijver nodeloos uitweidt over niet ter zake doende aspecten, maar Hill is erin geslaagd het boek zeer gestructureerd op te bouwen en de verhaallijnen en personages goed uit te spinnen, zonder dat het traag wordt. Hij maakt sprongen in de tijd die thans hip zijn in romans, maar hij doet dat goed. De terugblik op het verleden geeft voortdurend helderheid over het heden. Gaandeweg laat hij de lezer zien dat het verhaal niet zo zwart-wit is als het in het begin lijkt. Hill legt de vinger op de hypocrisie van het huidige Amerikaanse denken, bijvoorbeeld wanneer Pwnange milieuvriendelijke tassen koopt voor zijn boodschappen bij de natuurwinkel, die hij per luchtpost laat opsturen zodat hij ze snel heeft. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Het taalgebruik van de Nederlandse vertaling van <i>De nix</i> is niet altijd even scherp, bijvoorbeeld: 'Faye had hier poëzielessen, en alleen al het juiste lokaal vinden was een beproeving die zowel haar geduld als haar ruimtelijke bewustzijn op de proef stelde.' (p. 458) Het soms haperende taalgebruik mag de pret niet drukken. <i>De nix</i> is een heerlijke roman die ik met plezier gelezen heb. </div>
Nicolien Badurahttp://www.blogger.com/profile/04645222492317756754noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4433605854452549136.post-5332448241916216472018-03-06T20:20:00.001+01:002018-03-06T20:24:10.144+01:00De stamhouder. Een familiekroniek. Alexander Münninghoff<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiMpNTeGgMRgP3jmduJpMG-AB81OeVvcCNZ1YTMSmxha9uLfbLxLAl2lzKQf9GfgY0RaZCLRGfyn1EvEKzQZG-5XHcIM38Ng06xfFXR5byLQj6-eY0CC2T2ppDjWhCPf27_knK0MidCADf6/s1600/de+stamhouder+munninghoff.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1045" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiMpNTeGgMRgP3jmduJpMG-AB81OeVvcCNZ1YTMSmxha9uLfbLxLAl2lzKQf9GfgY0RaZCLRGfyn1EvEKzQZG-5XHcIM38Ng06xfFXR5byLQj6-eY0CC2T2ppDjWhCPf27_knK0MidCADf6/s320/de+stamhouder+munninghoff.jpg" width="209" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
'Voor Frans is de overgang van het rijke, enigszins baldadige leven met zijn Baltische vriendjes in Riga naar de saaie burgerlijkheid van het roomse plattelandsinternaat van meet af aan te veel van het goede. Hij voelt zich eenzaam, omdat zijn Hollandse klasgenoten hem, de vreemdeling, links laten liggen en, als de fraters even niet opletten, ongenadig pesten. Daar kwam nog bij dat de Oude Heer aan frater Gerardo, de directeur van Sint-Nicolaas, had laten weten dat zijn zoon in Riga op school als een belhamel werd betiteld. Op het laatste rapport staat het duidelijk te lezen: '<i>Hat häufig durch Schwatzen und Unruhe den Unterricht gestört</i>'. ' (p. 25)</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
De kunst van een goed boek uitzoeken voor een ander, is dat je het - ondanks iemands afwijkende smaak - ook zelf zou willen lezen. De wederhelft vroeg een boek voor zijn verjaardag. Hij houdt niet van fictie maar wel van recente geschiedenis, waargebeurde verhalen en Noord-Europees georiënteerd. Ik ging op zoek en gaf hem <i>De stamhouder</i> van Alexander Münninghoff, winnaar van de Libris Geschiedenis Prijs 2015. Op de dag dat hij de laatste pagina uitlas, begon ik erin. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<i>De stamhouder</i> is het opmerkelijke verhaal van de familie Münninghoff, opgeschreven door de oudste kleinzoon van Joan Münninghoff. Deze Nederlandse zakenman trok bij aanvang van de Eerste Wereldoorlog naar Letland om daar zijn gezin op te bouwen en een fortuin te verdienen. De Oude Heer, zoals hij in het boek genoemd wordt, vond dat zijn kinderen te veel beïnvloed werden door het losbandige leven in Letland en stuurde de twee tieners, Frans en Titty, naar katholieke kostscholen in Nederland. Dat werd voor Frans een kantelpunt in zijn leven. Hij keerde zich af van zijn vader en wilde niks met Nederland te maken hebben. </div>
<div style="text-align: justify;">
Toen de dreiging in Letland bij aanvang van de Tweede Wereldoorlog te groot werd, verhuisde het hele gezin naar Voorburg. Maar de jongvolwassen Frans piepte er onderweg tussenuit. Hij zag de Russen als grootste bedreiger van zijn geliefde Letland en besloot zich aan te melden bij de Waffen-SS om te vechten aan het oostfront. </div>
<div style="text-align: justify;">
Frans keerde heelhuids terug uit de oorlog, naar Voorburg, waar zijn vrouw en baby op hem wachtten. De Oude Heer gaf Frans diverse handreikingen, al dan niet onder druk, die Frans uitzicht boden op een geordend, comfortabel leven. Desondanks liet Frans een spoor van zakelijke ongelukken, buitenechtelijke kinderen en berooide levens achter. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
De familiekroniek van de Münninghoff's zou volstrekt ongeloofwaardig zijn geweest als het een verzonnen roman was. Als je denkt dat je alles hebt gehad, blijkt er altijd nog een overtreffende trap te zijn. Daarbij hanteert de auteur, zelf zoon en kleinzoon van de hoofdrolspelers, een knappe pen. Hij heeft het op de eerste plaats aangedurfd om over zijn familie te schrijven. Hij belicht het verhaal van alle kanten zonder te oordelen of goed te praten. Hij onderzoekt, zet de gebeurtenissen op een rij en tracht de juiste interpretatie te vinden. Daarnaast meet de auteur zichzelf geenszins een slachtofferrol aan. Mij treft de eenzaamheid die je kunt ervaren als je te midden van zoveel familie opgroeit. Het is respectabel dat de auteur zelf op het rechte pad is gebleven en zich niet heeft laten afleiden door zijn familieverleden. Of toch, maar dan om er een bijzonder en lezenswaardig boek over te schrijven.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
Nicolien Badurahttp://www.blogger.com/profile/04645222492317756754noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4433605854452549136.post-9665734761262286502018-01-29T14:50:00.001+01:002018-01-29T14:50:27.078+01:00Niemand is ooit verloren. Catherine Lacey<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgbPGdAvHUywP-xEGGMoKlNwU5zMc69fRFlvg2pn-dkNIFW9MiPf6KC5I2AkB-rUWojxS-OHQYC4xzuncu51zlrsxNNSKIH45iw4IjobGuNoIG4dPSd35J5cnLV-EVCgOSnCoLjYGkGDm1d/s1600/niemand-is-ooit-verloren-catherine-lacey.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="485" data-original-width="300" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgbPGdAvHUywP-xEGGMoKlNwU5zMc69fRFlvg2pn-dkNIFW9MiPf6KC5I2AkB-rUWojxS-OHQYC4xzuncu51zlrsxNNSKIH45iw4IjobGuNoIG4dPSd35J5cnLV-EVCgOSnCoLjYGkGDm1d/s320/niemand-is-ooit-verloren-catherine-lacey.jpg" width="197" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
'Wat ik bedoelde was dat ik wist dat ik iets moest doen waarvan ik niet wist hoe het moest: weggaan op een volwassen manier, een redelijke manier, het probleem benoemen, de papieren invullen, al die volwassen dingen, maar ik wist dat dat niet het hele probleem was, dat ik niet alleen een scheiding van mijn man wilde, maar een scheiding van alles, een scheiding van mijn eigen geschiedenis; (...).' p. 100</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<i>Niemand is ooit verloren</i> van Catherine Lacey is het verhaal van Elyria, een jonge vrouw uit Manhattan. Ze is soapserieschrijver en getrouwd met een universitair docent wiskunde. So far so good, zou je zeggen, maar niet voor Elyria. Ze kampt met trauma's die ze dankt aan haar alcoholverslaafde moeder en haar geliefde adoptiezus die zelfmoord pleegde. In Elyria houdt het <i>wildebeest</i> huis en ze is niet bij machte erover te praten of de juiste psychische hulp te zoeken. In plaats daarvan besluit ze onaangekondigd te vertrekken. Weg van haar man, weg van het leven dat ze leidt. Ze poogt afscheid te nemen van de schil die ze niet wil zijn of kan zijn.<br />
Elyria vertrekt naar een vage kennis in Nieuw Zeeland, die weinig trek in haar komst blijkt te hebben. Dus zwerft Elyria rond, zonder plan, zonder doel en zonder geld. Zodra iemand zich enigszins om haar bekommert, vertrekt ze weer. Tegen ieders advies in neemt ze liften van mannen aan en slaapt ze in schuren, parken en bossen. Ze heeft geen ruimte in haar hoofd om te genieten van het land. Ze is alleen op zoek naar een plek waar haar hoofd haar met rust laat.<br />
Als Elyria door een pijlstaartrog wordt gebeten, komt er een abrupt einde aan haar zwerftocht in Nieuw Zeeland: ze wordt opgenomen in het ziekenhuis waar de vreemdelingendienst constateert dat haar visum verlopen is. Ze wordt als ongewenste vreemdeling uitgezet, terug naar Amerika. Ook daar blijkt niemand op haar komst te wachten. Haar man heeft Elyria minutieus uit zijn leven gewist en ze lijkt verder nergens heen te kunnen.<br />
<br />
Het verhaal wordt verteld door Elyria, vanuit het ik-perspectief. Daarmee wordt de lezer meegenomen in haar hoofd, wat het boek niet per se beter maakt. De lezer krijgt paginalange zinnen voorgeschoteld waarin Elyria zich vastdraait in haar waanideeën, kinderlijke redeneringen en ingebeelde monologen tegen haar man. Het komt nogal pathetisch over en ik erger me aan Elyria's houding om voortdurend weg te lopen voor haar problemen. Anderzijds is dat misschien wel de manier waarop iemand zichzelf volledig kwijt kan raken en langzaam afglijdt naar de zelfkant van het bestaan.<br />
<br />
Tot slot verdient de Nederlandse titel van het boek een opmerking. <i>Niemand is ooit verloren</i> is een titel van hoop. Hoe groot je problemen ook zijn, er gloort altijd licht aan het einde van de tunnel. Juist daarom prikkelde het mijn nieuwsgierigheid en legde ik het boek halverwege niet weg. Ik wilde weten hoe het af zou lopen met Elyria. Voor haar gloorde er echter geen licht aan het einde van het boek. Nu bleek de oorspronkelijke titel <i>Nobody Is Ever Missing</i> te zijn. Aha. Elyria wilde zichzelf kwijtraken, zich van haar verleden en oude 'ik' ontdoen. Ze ontdekte dat je wel naar de andere kant van de wereld kunt reizen, maar dat je jezelf altijd bij je hebt hoe graag je jezelf ook wilt verliezen. Een titel als <i>Niemand is ooit vermist</i> zou meer recht aan de Nederlandse vertaling van het boek hebben gedaan. </div>
Nicolien Badurahttp://www.blogger.com/profile/04645222492317756754noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4433605854452549136.post-80389727267230190672018-01-18T11:09:00.000+01:002018-01-18T11:18:40.742+01:00De heilige Rita. Tommy Wieringa<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh7cI4jVMD6by_KmyxaG-2hDfkJV_fpd-JOtqNLnNwy2OXVTvzQ-yzYBIcBDDWa3hyP11xqA5aSNPQmoEYBgxii_462ksm3mXpOyL_WtWFCh_DXtSNm2_wag1QlItzHKDP6aV83eknXwkC_/s1600/De+heilige+Rita+Tommy+Wieringa.png" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="1166" data-original-width="760" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh7cI4jVMD6by_KmyxaG-2hDfkJV_fpd-JOtqNLnNwy2OXVTvzQ-yzYBIcBDDWa3hyP11xqA5aSNPQmoEYBgxii_462ksm3mXpOyL_WtWFCh_DXtSNm2_wag1QlItzHKDP6aV83eknXwkC_/s320/De+heilige+Rita+Tommy+Wieringa.png" width="208" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
'Algemeen werd aangenomen dat Aloïs Krüzen, die zijn vrouw alleen maar had kunnen verleiden met de zekerheden van het ambtenarenbestaan, met de Rus zijn paard van Troje had binnengehaald. Niemand waarschuwde hem. Iedereen keek toe en wachtte. Van sommige dingen is de afloop van meet af aan duidelijk, maar toch blijf je kijken, alleen omdat je wilt weten hoe die zich zal voltrekken. (p. 81-82)<br />
<br />
In mijn eerdere blogpost 'Bedreigde boeken' schreef ik over het boekenweekgeschenk <i>Een mooie jonge vrouw</i> van Tommy Wieringa dat ik wel even genoeg had van mannen in de literatuur die hun frustraties op vrouwen projecteren. Halverwege het toch al niet dikke boek legde ik het weg. Er is genoeg moois om te lezen. </div>
<div style="text-align: justify;">
Afgelopen december kreeg ik <i>De heilige Rita</i> cadeau en ik las het in één keer uit. Het kan verkeren. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Paul Krüzen (1967) groeit op in een klein katholiek dorp aan de grens met Duitsland. Als op een dag een Russisch vliegtuigje landt in de maisvelden van zijn ouders, is het dorp voorpaginanieuws. Paul's vader Aloïs redt - tot zijn latere spijt - de piloot, een vluchteling voor het Russisch communisme. Niet veel later vertrekt Paul's moeder met de piloot voorgoed uit het leven van Paul en zijn vader. De twee zullen de rest van hun leven samen op de boerderij blijven wonen. Aloïs zorgt naar beste kunnen voor zijn zoon. In de loop van de jaren draaien die rollen geleidelijk om. </div>
<div style="text-align: justify;">
De dorpsgemeenschap is klein en benauwend. De jongens die Paul uit zijn kindertijd kent, zijn de mannen die later in het dorp het de kruidenierswinkel bestieren of het criminele bordeel vlak over de grens. De dorpelingen merken het meest van de veranderende tijd door de komst van de buitenlanders. Chinezen in het partycentrum, de Braziliaanse pastoor, Oost-Europese landarbeiders en een Rus die de handlanger van de dorpscrimineel is. Als Paul's enige vriend Hedwiges in het café pocht dat hij miljonair is, sluipt het onheil onafwendbaar het boek in. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<i>De heilige Rita</i> is een fascinerend portret van een grensdorp waar de snelheid van de stad ver weg is en het katholieke geloof nog van levensbelang. Wieringa beschrijft met warme precisie het landschap en de jaargetijden, en schept intussen het beklemmende beeld van twee eenzame mannen van middelbare leeftijd die niet in staat zijn een andere draai aan hun leven te geven.<br />
En de vrouwen? Die zijn vooral afwezig. Paul voelt zich een ongewenst kind van zijn moeder (waarom vertrok ze anders zonder hem en hoorde hij nooit meer wat van haar?) en dat speelt een rol in het boek. Maar evengoed denkt Paul dat zijn vader hem een mislukkeling vindt, wat evenzeer meeweegt in de verhaallijn. Paul verwijt vooral zichzelf dat hij niet verder is gekomen dan zijn ouderlijk huis: in betrekkelijke eenzaamheid, zonder vrouw en vogelvrij verklaard. </div>
Nicolien Badurahttp://www.blogger.com/profile/04645222492317756754noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4433605854452549136.post-75881726802695379072018-01-09T20:40:00.002+01:002018-01-11T10:13:01.517+01:00Sonny Boy. Annejet van der Zijl<br />
<div style="text-align: justify;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi4AmjcHt6WhLWpuMAq5auwRC40t6mXT9lPGsohaNP6uzXXOXSOEwUyDLime0JI4VYjZZiVUFS4mQqAoWB6CkiiXt9us4g0Ev9U5HA1GDkhjrmyOE9wdd81-l18jQTB7QTlvOBaJffjN38i/s1600/cover+sonny+boy.png" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="385" data-original-width="240" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi4AmjcHt6WhLWpuMAq5auwRC40t6mXT9lPGsohaNP6uzXXOXSOEwUyDLime0JI4VYjZZiVUFS4mQqAoWB6CkiiXt9us4g0Ev9U5HA1GDkhjrmyOE9wdd81-l18jQTB7QTlvOBaJffjN38i/s320/cover+sonny+boy.png" width="199" /></a>'Op zaterdagochtend 22 oktober 1927 werd Waldemar door familie en vrienden met een klein bootje naar de steiger van Belwaarde gebracht, waar de ketels van de Oranje Nassau al op stoom gebracht werden voor de grote oversteek. Waldemar kende het schip goed, al was het maar omdat hij regelmatig met zijn vriendjes met hun bootje achter de achtersteven had gehangen. Het schip, dat ruim honderd meter lang was en ruimte bood aan zo'n zestig passagiers, was eigendom van de Koninklijke Nederlandse Stoomboot Maatschappij, die de vierwekelijkse Surinamelijn sinds kort exploiteerde.' (p. 45) </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Een tijdje geleden grasduinde ik in de boekenkast bij mijn ouders op zolder. Dat deed ik niet zozeer om daar nieuwe literaire ontdekkingen te doen, maar vooral om de drukte van hun vijf kleinkinderen beneden te ontlopen, mijn twee lieve snoetjes incluis. </div>
<div style="text-align: justify;">
In de kast stond <i>Sonny Boy </i>van Annejet van der Zijl. Dat immens populaire boek van vijftien jaar geleden dat opnieuw een bestseller werd toen de verfilming verscheen, een jaar of zeven later. Ik besloot dat het de tand des tijds had doorstaan - het stond immers nog steeds bij mijn ouders in de kast - en nam het mee. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<i>Sonny Boy</i> is het verhaal over de Surinaamse jongeman Waldemar Nods die in 1928 in Den Haag als kostganger intrekt bij de gescheiden Rika, moeder van vier kinderen. Ondanks het leeftijdverschil raken de twee verliefd op elkaar en wordt een jaar later kleine Waldy, Sonny Boy, geboren. Rika's familie spreekt schande van de relatie en Rika's vier kinderen uit haar eerste huwelijk worden grotendeels bij haar weggehouden. Het lukt Rika om in Scheveningen een goedlopend pension op te bouwen terwijl Waldemar buitenshuis werkt en ijverig studeert. Als de Tweede Wereldoorlog uitbreekt, moet het gezin verhuizen naar Den Haag. Klandizie voor een pension is er niet meer, maar Rika neemt in plaats daarvan de zorg voor onderduikers op zich. In januari 1944 wordt het onderduikadres verraden en worden Rika en Waldemar opgepakt. Waldy wordt ondergebracht bij zijn grootouders, waar hij de terugkeer van zijn ouders afwacht.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Annejet van der Zijl deed voor <i>Sonny Boy</i> grondig onderzoek en sprak veel mensen die het leven van Waldemar en Rika gekruist hebben. De feiten kloppen en daarnaast nam ze de literaire vrijheid om een aangenaam leesbare roman te schrijven. Zelf juich ik deze vorm van geschiedvertelling toe. Het is immers onmogelijk alle details van verleden levens te achterhalen. Die details mogen ons er niet van weerhouden de belangrijke verhalen uit onze geschiedenis te vertellen. Daarbij tapt Van der Zijl niet uit sentimentele vaatjes. Zo wordt de dood bijna terloops gemeld, waardoor de impact misschien alleen maar groter wordt. <i>Sonny Boy</i> is een bewogen historische vertelling die de parallelle werelden van een eeuw geleden in Suriname en Nederland bijeen brengt. Bovendien laat Van der Zijl zien dat de geschiedenis nooit zo zwart-wit is als we die ons graag zouden herinneren. </div>
Nicolien Badurahttp://www.blogger.com/profile/04645222492317756754noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4433605854452549136.post-83743197999427402162017-12-26T10:51:00.001+01:002017-12-26T10:51:27.690+01:00Lampje. Annet Schaap<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEisMKIFiXW8QKiw9-_T4jL-wcPtQ80gllGNFlcUaRhBg2pclzBi5Ykmiu9Dl5WPCUSeiMRRAWE49HS0Vu1IbrTtyTKF3TRcvl6wQcMpGvuyPex3nnX6dnv9sj5zGozoq6h-WlknBbt6rv4u/s1600/Lampje+Annet+Schaap.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1107" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEisMKIFiXW8QKiw9-_T4jL-wcPtQ80gllGNFlcUaRhBg2pclzBi5Ykmiu9Dl5WPCUSeiMRRAWE49HS0Vu1IbrTtyTKF3TRcvl6wQcMpGvuyPex3nnX6dnv9sj5zGozoq6h-WlknBbt6rv4u/s320/Lampje+Annet+Schaap.jpg" width="221" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
'Lampje staart maar weer naar haar kom. Naar de vlekken op het tafelkleed. Naar haar lepel vol pap. </div>
<div style="text-align: justify;">
Get-ver. Ze zegt het niet, maar ze denkt het wel. </div>
<div style="text-align: justify;">
<i>Grutjes!</i> zegt haar moeder in haar hoofd. <i>Die vond je vroeger heerlijk.</i> </div>
<div style="text-align: justify;">
Lampje gelooft er niks van. Ze laat de pap van haar lepel druipen. Slijmerig. </div>
<div style="text-align: justify;">
<i>Ik gaf ze je altijd toen je nog een baby was, weet je dat niet meer? Proef maar, mmm!</i></div>
<div style="text-align: justify;">
Aan de andere kant van de tafel propt de magere man grote happen van het spul in zijn mond, het druipt langs zijn kin. Ze zet haar lepel weer in haar kom. Haar maag zit dicht. </div>
<div style="text-align: justify;">
<i>Je moet wel wat eten.</i> Haar moeder geeft niet op. <i>Toe. Een beetje moed voor de dag die komt.</i>' (p. 71-72)</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Terwijl ik me door <i><a href="http://nicolienhermens.blogspot.nl/2017/12/het-monster-van-essex-sarah-perry.html" target="_blank">Het monster van Essex</a></i> worstelde, waarin geen monster zich liet zien, gaf de goede Sint me <i>Lampje </i>van Annet Schaap cadeau. Halverwege het eerste boek besloot ik het tweede te lezen. Zonder in de titel de verwachting te scheppen over monsters, bleek <i>Lampje </i>een fantastisch verhaal te zijn over een monster en andere opmerkelijke figuren. Ik las het in hoog tempo waarbij alle emoties die een boek kan losmaken, me vergezelden. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Lampje is een meisje dat met haar vader in de vuurtoren woont. Omdat haar vader een been mist en meestal dronken is, moet Lampje twee keer per dag de toren in om de vuurtoren te ontsteken en te doven. Als op een dag de lucifers op zijn, gaat Lampje het dorp in om nieuwe te halen. Het stormt en het water stijgt. Lampje is niet op tijd terug om de vuurtorenlamp te ontsteken. Die nacht vergaat er een schip dat tegen de rots voor de kust vaart. De vader van Lampje wordt opgesloten in de vuurtoren en Lampje moet zeven jaar werken in het Zwarte Huis van meneer de Admiraal. Lampje kent daar een liedje over: <i>Het Zwarte Huis, het monsterhuis, daar hebben ze een monster thuis...</i></div>
<div style="text-align: justify;">
<i><br /></i></div>
<div style="text-align: justify;">
Lampje is moedig, ontwapenend en nieuwsgierig. Vergezeld door de stem van haar overleden moeder en van objecten die tegen haar lijken te praten, gaat Lampje aan het werk in het huis en op onderzoek uit. Ze weet de vreemde bewoners van het huis voor zich te winnen en sluit vriendschap met het monster. Lampje laat zien dat kleine meisjes soms grotere helden zijn dan ferme kerels. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<i>Lampje </i>van Annet Schaap is een prachtig jeugdboek over goed en kwaad, liefde en verlies, schuld en vergeving. Het boek is fraai vormgegeven en verluchtigd met tekeningen van Annet Schaap zelf. Ook als je geen kind van tien bent, is dit een ontroerend mooi boek dat je met genoegen zult lezen.</div>
Nicolien Badurahttp://www.blogger.com/profile/04645222492317756754noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4433605854452549136.post-17656377971097400302017-12-22T15:47:00.003+01:002017-12-22T20:15:31.089+01:00Het monster van Essex. Sarah Perry<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhiXsRW6m16a7IlBbSRWCm_3St-R3Q5InPShIslrK2TBI_ulhSt5_PTbC0vVBV-sNTyjYwXnRdYA0cBgp93dahn_dngQKEPGajVLUq5mhWqYGFzIYUXyv26pColgnlUA2X_cn6uILYyUmoJ/s1600/Monster+van+Essex.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="840" data-original-width="533" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhiXsRW6m16a7IlBbSRWCm_3St-R3Q5InPShIslrK2TBI_ulhSt5_PTbC0vVBV-sNTyjYwXnRdYA0cBgp93dahn_dngQKEPGajVLUq5mhWqYGFzIYUXyv26pColgnlUA2X_cn6uILYyUmoJ/s320/Monster+van+Essex.jpg" width="203" /></a><br />
<div style="text-align: justify;">
'Cora is vaak op de pastorie, en neemt dan iets mee voor de Ransome-kinderen: een boek voor Joanna, een klik-klakladder voor James (die hij onmiddellijk uit elkaar haalt) en iets te snoepen voor John. Ze zoent Stella op beide wangen en meent het. Dan zoekt ze Will op in diens studeervertrek en dan volgt steevast die eerste blik van verbaasde verrukking: daar ben je echt, denken ze allebei.' (p. 183)</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Londen, 1893. Na de dood van haar man vertrekt Cora Seaborne met haar gevolg naar Colchester om de natuur van Essex te verkennen. Verdrietig is ze niet, want haar man kleineerde en mishandelde haar. Ook maakt ze zich geen zorgen over de toekomst. Ze komt uit welgestelde kringen en zit goed in de slappe was. Haar autistische zoon wordt permanent verzorgd door een socialistisch kindermeisje met activistische trekken. Als Cora hoort over een monster dat in het Blackwater van het nabijgelegen dorpje Aldwinter zou leven, besluit ze dat te gaan onderzoeken. Daarbij ontmoet ze de vrome dominee Will en zijn gezin waar ze zich snel aan hecht. Ze wordt gevolgd door de arts van haar man die een oogje op haar heeft en vrienden uit de politieke kring waarin haar man verkeerde. Alle klassen van de maatschappij kruisen gewild of ongewild elkaars wegen. Uiteraard hebben ze uitgebreide vooroordelen over elkaar die niet waar blijken te zijn. Al van verre voel je aankomen dat Cora en de predikant verliefd op elkaar worden terwijl hij getrouwd is met de charmante Stella. Intussen vinden in Aldwinter zogenaamd verdachte gebeurtenissen plaats. Dood door ouderdom en ziekte of het weglopen van een meisje schrijven de dorpelingen toe aan het monster van Essex. Cora stookt dat vuurtje alleen maar op.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Zo bloemrijk als de kaft is, zo is ook <i>Het monster van Essex</i> van Sarah Perry. De titel schept de verwachting dat het verhaal over een mogelijk monster gaat, maar Perry heeft geen haast. Pas over de helft van het boek (en nadat ik het tijdelijk had verruild voor een ander boek) zet Cora haar zoektocht in, waarvan ze zich even gemakkelijk weer laat afleiden. Wat maakt het ook uit. Cora's zoektocht is niet meer dan een aangenaam tijdverdrijf voor haar. Heel concreet wordt het verhaal daardoor lange tijd niet. Op tweederde van het boek laat ik het idee los dat dit een detective is waarbij de waarheid over een monster centraal staat. En dan is het best een aardig boek. De verhaallijnen zijn goed verweven en af. De taal en stijl zijn - ondanks de langdradigheid - prettig en slim. De thema's liefde, vriendschap, maatschappij en religie zijn - zonder overheersend te zijn - aanwezig. Voor liefhebbers van romans over de victoriaanse tijd is dit aangename literatuur.</div>
Nicolien Badurahttp://www.blogger.com/profile/04645222492317756754noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4433605854452549136.post-65521703495510869342017-11-30T14:14:00.001+01:002017-11-30T21:53:29.015+01:00Stoner. John Williams<div style="text-align: justify;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjM47A4b4LmEV0ZwlAQYfYOOMgNKGqULOTijO3MQhVpMu6gjB8CRT2ZDhnYJ0dk5FiMIB-CG7nTG2ZG1kqh-HxpbEPX0gGbP8We0BtrYl2RFfTzj28zPEIrR0ZMImhZ35hpb3cGaeGBl5BN/s1600/Stoner.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="1223" data-original-width="787" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjM47A4b4LmEV0ZwlAQYfYOOMgNKGqULOTijO3MQhVpMu6gjB8CRT2ZDhnYJ0dk5FiMIB-CG7nTG2ZG1kqh-HxpbEPX0gGbP8We0BtrYl2RFfTzj28zPEIrR0ZMImhZ35hpb3cGaeGBl5BN/s320/Stoner.jpg" width="205" /></a>'Masters, die een hardgekookt ei van de gratis lunch omhooghield alsof het een kristallen bol was, zei: 'Hebben de heren ooit stilgestaan bij de ware aard van de universiteit? Meneer Stoner, meneer Finch?'</div>
<div style="text-align: justify;">
[...]</div>
<div style="text-align: justify;">
Masters stopte de rest van het ei in zijn mond, kauwde er even vergenoegd op, en nam een grote slok bier. 'Maar jullie hebben het allebei bij het verkeerde eind,' zei hij. 'Het is een gesticht of - hoe heet zoiets tegenwoordig? - een rusthuis, voor de geestelijk zwakken, de bejaarden, de ontevredenen en anderszins incompetenten. Neem ons drieën nou - wíj zijn de universiteit. Een vreemdeling zou niet doorhebben dat we zoveel gemeen hebben, maar wíj weten het, nietwaar? Wij weten het donders goed.'' (p. 37-38)</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
In 2012 verscheen de vertaling van <i>Stoner </i>van John Williams in Nederland nadat het enkele jaren daarvoor in Amerika heruitgegeven was. De roman verscheen voor het eerst in 1965, maar had toen niet de impact die het een halve eeuw later wel had. Zoals meestal liet ik ook deze boekenhype aan me voorbij gaan. Als het niet meer op alle leestafels ligt en het de tand des tijds doorstaat, lees ik het. Bovendien was ik in 2012 nog niet in dienst van een universiteit terwijl ik inmiddels ruimschoots van de universitaire wereld geproefd heb. <i>Stoner </i>en ik waren klaar voor elkaar. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
William Stoner groeit eind negentiende eeuw op als enig kind van een arme boerenfamilie in Missouri. Zijn vader verwacht dat hij later het boerenbedrijf overneemt en denkt dat zijn zoon een grotere kans van slagen heeft als hij enkele jaren aan de landbouwhogeschool in Columbia studeert. Stoner gaat inwonen bij familie, waar hij al zijn vrije uren moet werken op hun boerderij. Onderdeel van Stoner's bacheloropleiding is de verplichte cursus Engelse letterkunde. Stoner wordt verliefd op de literatuur en switcht zonder het zijn ouders te vertellen van opleiding. Pas bij de diploma-uitreiking maakt Stoner schoorvoetend duidelijk dat hij een academische loopbaan zal aanvangen en niet zal terugkeren naar de boerderij van zijn ouders. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
William ontmoet een vrouw, een meisje nog, en zij aanvaarden een huwelijk. Ze moet niets van hem weten, totdat ze bedacht heeft dat ze een kind wil. Na een aantal bezeten maanden is ze zwanger en wil ze opnieuw niks meer van Stoner weten. Stoner en zijn dochter hebben een goede, onbevangen band, totdat Stoner's vrouw het kind claimt en haar afzondert van haar vader.</div>
<div style="text-align: justify;">
Stoner heeft aanvankelijk succes op de universiteit. Een nieuwkomer loopt Stoner voor de voeten en zal dat blijven doen. Zijn populairste college wordt hem ontnomen en hij wordt teruggezet naar de basisvakken. Dan ontmoet Stoner een briljante studente. Ze raken verliefd en beginnen een relatie. Ondanks hun voorzichtigheid heeft de universitaire gemeenschap snel door dat zij met elkaar verhouden, evenals de vrouw van Stoner. De studente besluit in het holst van een nacht te vertrekken om Stoner's carrière te redden. Hij heeft nooit zoveel liefde gevoeld en ontvangen.<br />
<br />
De sfeer in het boek kenmerkt zich door een benauwende stilte. Men gebruikt weinig woorden. Niemand heeft in dat milieu, in die tijd geleerd om te praten dus veel wordt niet uitgesproken. Stoner voelt zich onbegrepen, maar is ook niet bij machte om anderen te doorgronden. De jongere generatie lijkt symbool te staan voor een verandering: Stoner's dochter die aanvankelijk heel vrij en open is, en de studente met wie Stoner lange gesprekken voert. Ook de sfeerschets van de academische wereld is treffend en misschien wel onafhankelijk van plaats en tijd. Die context benadrukt des te meer het onvermogen van Stoner om zijn leven zelf vorm te geven.<br />
<i>Stoner </i>is zo mooi, zo verdrietig en zo raak. Het staat met stip in mijn top van beste boeken ooit en het zal voorbij de hype nog decennia gelezen worden. </div>
Nicolien Badurahttp://www.blogger.com/profile/04645222492317756754noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4433605854452549136.post-30072081114733061812017-10-02T11:35:00.000+02:002017-11-30T21:54:40.136+01:00In het café van de verloren jeugd. Patrick Modiano<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiOFpwZp0FEMVedyTovu3IC1mhSDZD7cPBXHC90PrFl8zqFGKEEL9DGjrXf_-2Ezy8ymbGwYX8CB7pFzXfHwpkAq92AaushJeVrEZPfn31ulcE8ktnvH4HzOdfwigXz7mbc6t-zIiIbmqOG/s1600/In+het+cafe+van+de+verloren+jeugd.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em; text-align: justify;"><img border="0" data-original-height="840" data-original-width="506" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiOFpwZp0FEMVedyTovu3IC1mhSDZD7cPBXHC90PrFl8zqFGKEEL9DGjrXf_-2Ezy8ymbGwYX8CB7pFzXfHwpkAq92AaushJeVrEZPfn31ulcE8ktnvH4HzOdfwigXz7mbc6t-zIiIbmqOG/s320/In+het+cafe+van+de+verloren+jeugd.jpg" width="192" /></a><br />
<div style="text-align: justify;">
'Toen ik vijftien was, kon ik doorgaan voor negentien. Of zelfs voor twintig. Ik heette niet Louki maar Jacqueline. En de eerste keer dat ik van de afwezigheid van mijn moeder gebruikmaakte om de straat op te gaan, was ik nog jonger. Zij ging 's avonds om negen uur naar haar werk en kwam pas 's nachts rond een uur of twee thuis. Die eerste keer had ik een leugentje bedacht voor het geval dat de conciërge me zou betrappen. Ik zou hebben gezegd dat ik medicijnen moest halen bij de apotheek aan de place Blanche.' (p. 64)</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Je kent het wel. Je loopt 's avonds voor het slapengaan naar je boekenkast omdat je vorige boek uit is en je nog een paar bladzijden wilt lezen. Op de onderste plank zie je een boek waar je nooit acht op geslagen hebt en waarvan je eigenlijk ook niet weet waar het vandaan komt of hoe lang het er al staat. <i>In het café van de verloren jeugd</i> van Patrick Modiano had geduldig zijn tijd afgewacht. En eerlijk is eerlijk, ik had nooit van Modiano gehoord. Zelfs het nieuws dat hij de Nobelprijs voor de literatuur won in 2014, is me ontgaan. Moet ik me schamen? Ach. Het is nooit te laat om een schrijver te ontdekken. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
In een ogenschijnlijk eenvoudig verhaal nemen vier vertellers je na elkaar mee in het verhaal van Louki. Louki is een jonge vrouw die opgroeit in Parijs met haar moeder. Ze heeft geen vader of andere familie. Tijdens de uren dat haar moeder 's avonds werkt in de Moulin Rouge, dwaalt Louki op straat. Steeds langer en verder de stad in. Ze ontmoet mensen in cafés die het goed of minder goed met haar voor hebben. In de Condé lijkt ze een vaste groep cafébekenden te hebben die geen vragen stellen en geen kwaad doen. Maar welk verhaal Louki precies met zich meedraagt, dat weet niemand. Langzaam, aan de hand van de vier vertellers, komt de lezer erachter. En ofschoon Louki de tweede verteller is, laat zij niet het achterste van haar tong zien. Dat heeft ze simpelweg nooit geleerd. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
De structuur van het verhaal is als <i>Omtrent Deedee</i> van Hugo Claus of <i>Ik heet Karmozijn</i> van Orhan Pamuk. Op basis van de verschillende vertelperspectieven vraag je je af wat waar is en vorm je het verhaal. Toen ik <i>In het café van de verloren jeugd</i> uit had en de afloop kende, was ik geneigd weer vooraan te beginnen. De gelaagdheid van de roman nodigt daartoe uit en ik ben nieuwsgierig of ik de puzzel dan beter of anders in elkaar leg. Helaas zal een herlezing niets veranderen aan de tragiek. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
De eenvoud en tragiek vormen samen de kracht van de roman. Ik stond erbij en keek ernaar, terwijl ik me voortdurend afvroeg of ik het meisje had kunnen redden. Nee, natuurlijk niet. Maar wat ik wel kan, is mijn eigen dochters liefde geven. En meer romans van Patrick Modiano lezen. </div>
Nicolien Badurahttp://www.blogger.com/profile/04645222492317756754noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4433605854452549136.post-68695537459907017192017-08-03T16:19:00.000+02:002017-08-03T16:19:12.425+02:00Fuzzie. Hanna Bervoets<div style="text-align: justify;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhrI2ygHJBHjLAYGfQfPs6LlT9-h7L5iad-vwPSskh3f8BHzThO2aPYFmtU7GSD45VNASNP1i8Flbh5ezGCAxSS_UWmOyeB_HytZ438MmqZ8g132_-tWRpVUaUFRzIqSAEtmrErAP9mWBcG/s1600/fuzzie.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1030" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhrI2ygHJBHjLAYGfQfPs6LlT9-h7L5iad-vwPSskh3f8BHzThO2aPYFmtU7GSD45VNASNP1i8Flbh5ezGCAxSS_UWmOyeB_HytZ438MmqZ8g132_-tWRpVUaUFRzIqSAEtmrErAP9mWBcG/s320/fuzzie.jpg" width="204" /></a>'Volwassen worden is ontdekken dat volwassen worden inderdaad met verwerven gepaard gaat. Maar ook dat niemand je ooit verteld heeft dat je met alles wat je bemachtigt iets kwijtraakt; volwassen worden is plaatsnemen achter een kraam op een ruilmarkt, met alle onderhandelingen van dien - geef me een baan en ik lever mijn vrije tijd in, geef me een kind in ruil voor mijn vrijheid, geef me wat extra jaren en ik verlies mijn goede conditie, en mijn moeder, en mijn vader, en mijn grote liefde, misschien.' (p. 193)</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
Een klein, pluizig bolletje rolt je leven in en begint tegen je te praten. Niet onafgebroken, maar ogenschijnlijk precies op de momenten dat je daar behoefte aan hebt. Het stelt je vragen, vertelt verhalen, zingt soms en lijkt je precies te kennen. In <em>Fuzzie</em> van Hanna Bervoets raken de personages zo gehecht aan het bolletje dat ze het voortdurend dicht bij zich houden. Het bolletje leidt de personages door een proces van rouw om een verloren liefde of verloren leven, in de zoektocht naar wat hen geluk brengt en hoe ze het geluk kunnen accepteren en vasthouden. En terwijl de personages voorzichtig voor hun geluk durven te kiezen, verliest het bolletje zijn pluisjes en volume. </div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
In <em>Fuzzie</em> loopt een aantal verhaallijnen door elkaar. Het bolletje praat en het verhaal van Maisie, Florence, Diek of Stephan gaat verder. De lijnen raken elkaar af en toe. Soms wisselt een bolletje van eigenaar alsof het weet dat niet iedereen te redden is. </div>
<div style="text-align: justify;">
Niet alle verhaallijnen zijn af, en daar draait het ook niet om. Bervoets schetst alledaagse mensen die op kruisingen in hun leven staan die we allemaal herkennen. Die alledaagsheid kun je truttig vinden, of juist knap omdat Bervoets de beelden weet te vangen in een originele roman. De vraag is wel of originaliteit alleen voldoende is om van <em>Fuzzie</em> een sterke roman te maken. Hoe dan ook: het bolletje heeft zijn verhaal gedaan.</div>
Nicolien Badurahttp://www.blogger.com/profile/04645222492317756754noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4433605854452549136.post-72457583406359189402017-07-18T21:30:00.003+02:002017-07-18T21:30:43.835+02:00Ronja de roversdochter. Astrid Lindgren<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgLH2scZd6delQLqUwOgOThcB7aJYbJMRpQYns5f9eaY_0x8OB8SBi9-2OpBFjfAcDCZs6MrdQKZS5mMdFQVz98rqHI9ZVQOr9iySnU2ypliNWZihbOz13UzJupba219u5r3t_BdAf7c9iQ/s1600/Ronja+de+roversdochter.png" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="396" data-original-width="274" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgLH2scZd6delQLqUwOgOThcB7aJYbJMRpQYns5f9eaY_0x8OB8SBi9-2OpBFjfAcDCZs6MrdQKZS5mMdFQVz98rqHI9ZVQOr9iySnU2ypliNWZihbOz13UzJupba219u5r3t_BdAf7c9iQ/s320/Ronja+de+roversdochter.png" width="221" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
'Opnieuw keek ze de afgrond in. Wat een diepte! Ronja zocht een plek uit waar ze de sprong het best zou kunnen nemen. Toen zag ze iets dat haar van verbazing bijna in de Hellepoel deed vallen. </div>
<div style="text-align: justify;">
Een eindje verder, aan de andere kant van de kloof, zat iemand. Iemand die ongeveer net zo groot was als zijzelf en die zijn benen over de rand van de afgrond liet bungelen. (...)</div>
<div style="text-align: justify;">
"Ik weet wie jij bent," zei hij. "Jij bent de roversdochter die in het bos rondholt. Ik heb je daar een keer gezien."</div>
<div style="text-align: justify;">
"Wie ben jij dan?" vroeg Ronja. "En hoe ben je hier gekomen?"</div>
<div style="text-align: justify;">
"Ik ben Birk, de zoon van Borka, en ik woon hier. We zijn vannacht hierheen verhuisd."' (p. 30-31)</div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
Onlangs had ik een gesprek over hoe je leert durven en hoe je leert op te passen. Mijn gesprekspartner zei: 'Ken je <em>Ronja de roversdochter</em>? Haar vader waarschuwt haar voortdurend voor alle gevaren in het bos. Dus wat denk je dat Ronja doet?' </div>
<div style="text-align: justify;">
<em>Ronja de roversdochter</em> van Astrid Lindgren kwam in mijn jeugd niet voorbij. Misschien vond ik de titel destijds te spannend of was het altijd uitgeleend bij de bieb. Hoog tijd dat ik het ging lezen dus. </div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
Ronja wordt geboren in de nacht dat de bliksem inslaat in de burcht waar haar vader de roverhoofdman en zijn rovers wonen. De burcht splijt door de klap in tweeën. Als Ronja een jaar of tien is, mag ze de veilige burcht verlaten om het bos, de rivier en alle gevaren te leren kennen. 'Maar pas op voor de vogelheksen, aardmannen en Borkarovers, pas op dat je niet verdwaalt en niet in de rivier valt en niet in de Hellepoel,' zegt haar vader. Ronja trekt erop uit om te leren verdwalen, te leren oppassen en te leren om niet bang te zijn. Ze gaat naar de rivier om te leren zwemmen en naar de Hellepoel om er niet in te vallen. En daar ontmoet ze Birk, de zoon van de rivaliserende Borka-roversbende die die nacht ingetrokken is in het andere deel van de burcht. Ronja en Birk worden vrienden, tot woede van hun vaders. Ronja en Birk besluiten samen weg te lopen en altijd voor elkaar te kiezen. </div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
<em>Ronja de roversdochter</em> is een boek over goed en kwaad, liefde en verdriet, over waarden, tradities en over durven nadenken over andere oplossingen dan de gewoontes die je vader, grootvader en al je voorvaderen hadden. Ronja is klein en verstandig, terwijl haar vader machtig en sterk is, maar niet altijd wijs. </div>
<div style="text-align: justify;">
Het boek is levendig geschreven en prachtig geïllustreerd waardoor ik me even in de wilde bossen van Zweden waande. Ik verheug me er nu al op om <em>Ronja</em> voor te lezen aan mijn eigen kleine helden zodra ze er straks groot genoeg voor zijn. </div>
Nicolien Badurahttp://www.blogger.com/profile/04645222492317756754noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4433605854452549136.post-1918897815014394982017-07-14T17:15:00.000+02:002017-07-14T17:15:03.058+02:00Eet als een expert<div style="text-align: justify;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg3u9uvumO3uMZf2izfLuF0-hCopT9fG00Z42k5cXxy-Fc4XXNzd5o1FP98DOnMSqa1rNGf3SHFboRgOKDyyByHI603znHFss6oEzw9d2Aiy2UAdH6rQwtzFLyJfsanhysZFg7zG_ubtxQD/s1600/Eet+als+een+expert.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="709" data-original-width="550" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg3u9uvumO3uMZf2izfLuF0-hCopT9fG00Z42k5cXxy-Fc4XXNzd5o1FP98DOnMSqa1rNGf3SHFboRgOKDyyByHI603znHFss6oEzw9d2Aiy2UAdH6rQwtzFLyJfsanhysZFg7zG_ubtxQD/s320/Eet+als+een+expert.jpg" width="248" /></a>Tussen Carnaval en Pasen deed ik mee met de vasten. Een kenmerk van de hedendaagse katholieke vastenperiode is dat er geen strikte eet- en leefregels zijn, maar dat je jezelf een beperking oplegt waar je moeite voor moet doen. Een beperking als 'niet roken en drinken', zou me geen enkele moeite kosten. Een beperking als 'geen chocola' zeer zeker wel. Ik nam me voor om te matigen, dus geen tussendoortjes anders dan groente en fruit, en een halve maaltijd per dag minder. En op zondag vrij want hee, het blijven katholieken dus niet te streng allemaal. </div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
Om mezelf te motiveren, ging ik op zoek naar een goed boek over eten. Geen kookboek natuurlijk, want dan zou ik me alleen maar verlekkeren aan de taarten, en geen boek van een of andere goeroe die zegt dat je alleen maar boerenkool mag eten, want daar geloof ik niet in.</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
<em>Eet als een expert</em> is geschreven door vier jonge vrouwen die allen een wetenschappelijk achtergrond hebben in voeding en gezondheid. Hun uitgangspunt: eet wat bijdraagt aan je gezondheid en vermijd voeding die bewezen ongezond is. En juist dat 'bewezen' spreekt me aan; alle uitspraken in het boek zijn wetenschappelijk gecheckt. Zo leerde ik dat een aardappel redelijk neutraal is voor je gezondheid en dat kokosvet (dat door de dieethypegoeroes geprezen wordt) geen goed vet is voor je gezondheid. Mayonaise daarentegen is een gezonde keuze, tot grote vreugde van de man des huizes.</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
In <em>Eet als een expert</em> doorlopen de dames alle eetmomenten van de dag en leggen helder uit wat goede en minder goede keuzes zijn. Ze gaan in op vetten, suikers, groenten, vlees, ultra-processed foods en nog veel meer. Is het nieuw allemaal? Veel wist ik wel, maar niet eerder las ik een boek waarbij het zo goed op een rij gezet is en prettig, positief uitgelegd wordt. Daarnaast leerde ik wat gezonde alternatieven zijn voor kaas en hagelslag op de boterham en hoe ik volkoren tortilla's en goede pindakaas vind in de supermarkt. En belangrijker: sinds de vastenperiode pas ik het toe. Ik maak nu zelf - en met veel plezier - granola voor het ontbijt. In mijn lunchpakket zitten nu volkorenboterhammen met erwtenspread en plakjes radijs, en in de fruitbakjes die meegaan naar het werk en school, stop ik voor de helft groente. En heus, ik eet nog steeds wel eens chips en taart (want wees eerlijk: de zwarte bonen brownie uit het boek smaakt echt nergens naar) maar ik maak wel veel bewustere keuzes. En dat is een prachtig resultaat van de vastenperiode. </div>
Nicolien Badurahttp://www.blogger.com/profile/04645222492317756754noreply@blogger.com0