“Stel dat je na de val van het vorige kabinet begin 2010 de verkiezingsprogramma’s had bestudeerd en op basis daarvan je stem uit had gebracht. En stel dat je daarna slechts twee keer Haags nieuws tot je had genomen: bij de verkiezingsuitslag, en daarna de aankondiging van het regeerakkoord.
Wat had je dan eigenlijk gemist?” (p. 97)
Natuurlijk kan ik zeggen: pfff… ik weet wel zo’n beetje hoe het daar gaat en Je hebt het niet van mij, maar… van Joris Luyendijk links laten liggen. Onzin. Ik heb genoeg verhalen uit eerste hand gehoord en af en toe zelf mogen binnenkijken, maar hoe het er echt aan toegaat op het Binnenhof?
Luyendijk liep een maand rond op het Binnenhof om daar met zijn antropologische bril naar de intermenselijke verhoudingen te kijken. Hij onderscheidt vier groepen: de lobbyisten, de politici, de voorlichters en de journalisten. Hoewel de functies verschillend zijn, blijken de poppetjes onderling uitwisselbaar. In een afgebakend krachtenveld zijn de vier soorten geheel afhankelijk van elkaar om hun werk goed te kunnen doen.
Bewust naïef en vermakelijk schrijft Luyendijk wat hij ziet. Niet om een volledig beeld te schetsen, slechts als tijdelijke waarnemer. Ik kijk graag over zijn schouder mee. En ooit ga ik deze conclusie zelf ter plaatse toetsen: “Je bent in Den Haag voortdurend aan het onderhandelen, met anderen en met je eigen geweten – als je dat hebt.” (p.100)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten