De intrede van Christus in Brussel. Dimitri Verhulst

‘Eén discussiepunt kon alleszins snel worden afgerond: wie de ambitie had Jezus Christus te chaperonneren gedurende Diens verblijf in deze stad moest Zijn taal beheersen! (…) De leden van het comité zaten net aan de mousse au chocolat (herkenden zij daar niet een lichte ondertoon cognac?) en keken elkander aan. Aramees? Iemand? Dat zou ten zeerste de verbazing hebben gewekt. Op een paar krokant geworden bijbelrollen na was het Aramees zo goed als volledig van de wereld geveegd.’ (p. 62-64)

Het is wereldkundig gemaakt: Christus zal zijn intrede doen in Brussel! De hele stad transformeert zich in een vrome gemeenschap waar iedereen vriendelijk tegen elkaar is, de bloembakken gevuld worden en buren ineens bij elkaar gaan eten. De notabelen van het land dringen zich op om Christus persoonlijk te mogen ontvangen en uit de terugkeergevangenis voor asielzoekers wordt het meisje Ohanna gehaald om te tolken voor Christus. Van verguisd en afgedankt is ze ineens het belangrijkste meisje van de stad. En dan breekt de grote dag aan.

De intrede van Christus in Brussel (in het jaar 2000 en oneffen ongeveer) van Dimitri Verhulst is een scherpe blik op de hedendaagse maatschappij, ons individualisme en opportunisme. Het boek houdt de vaart erin, wat het ook vluchtig en soms rommelig maakt. Uiteindelijk is de balans goed en het verhaal rond, zonder losse eindjes. Ik las het met plezier, maar vermoed dat het niet te lang blijft hangen. 

Het jaar dat ik (2x) moeder werd. Aaf Brandt Corstius

'Eén ding moest ik zeker hebben, en dat was een kinderwagen. (...) In de Prénatal was een parcours gebouwd waar je met verschillende kinderwagens overheen kon denderen. Het was all terrain, voor het geval je zou besluiten je in het regenwoud of Noordoost-Groningen terug te trekken met man en baby. Je kon er over scherpe stenen heen hobbelen, over vierkante plavuizen en over een grillige ondergrond van ronde houten balken. Dat laatste leek me iets wat je alleen zou aantreffen in een Indiana Jones-film, bij zo'n slappe houten loopbrug waar Indiana altijd doorheen zakt en in een poel met krokodillen terechtkomt. Maar je weet het nooit.' (p. 88-89)

Ik ben een stoere vrouw en lees geen boeken van celebs die een kind - of twee - hebben gebaard. Eh... hmm. Dacht ik. Goed. Ik beken het maar: nee, ik lees niet alleen hoogstaande literatuur en ja, ik heb smakelijk gelachen om Het jaar dat ik (2x) moeder werd van Aaf Brandt Corstius.

In Het jaar dat ik (2x) moeder werd schrijft Brandt Corstius over de periode van ruim een jaar waarin ze twee kinderen kreeg. De alledaagse dilemma's tijdens en vlak na haar zwangerschappen beschrijft ze vrolijk naïef, lichtvoetig en zeer herkenbaar. Wil ik nog wel werken, krijg ik mijn figuur nog ooit terug en ben ik echt een slechte moeder als ik niet alle babyprakjes biologisch verantwoord zelf maak? Het hoofdstuk over de kinderwagens las ik daags na mijn eigen kinderwagenoerwoudconfrontatie en het Hema-hormoon bestaat gewoon, dat weet ik zeker. 

Ik heb respect voor vrouwen die lak hebben aan alle strenge carrièrevrouwen en overtuigde huismoeders en hun pad bewandelen dat in een nieuwe levensfase het beste bij hen past. Als je daar zonder schaamte nog vrolijk over kunt schrijven, heb ik geen reden te ontkennen dat ik dat graag lees.