Het jaar dat ik (2x) moeder werd. Aaf Brandt Corstius

'Eén ding moest ik zeker hebben, en dat was een kinderwagen. (...) In de Prénatal was een parcours gebouwd waar je met verschillende kinderwagens overheen kon denderen. Het was all terrain, voor het geval je zou besluiten je in het regenwoud of Noordoost-Groningen terug te trekken met man en baby. Je kon er over scherpe stenen heen hobbelen, over vierkante plavuizen en over een grillige ondergrond van ronde houten balken. Dat laatste leek me iets wat je alleen zou aantreffen in een Indiana Jones-film, bij zo'n slappe houten loopbrug waar Indiana altijd doorheen zakt en in een poel met krokodillen terechtkomt. Maar je weet het nooit.' (p. 88-89)

Ik ben een stoere vrouw en lees geen boeken van celebs die een kind - of twee - hebben gebaard. Eh... hmm. Dacht ik. Goed. Ik beken het maar: nee, ik lees niet alleen hoogstaande literatuur en ja, ik heb smakelijk gelachen om Het jaar dat ik (2x) moeder werd van Aaf Brandt Corstius.

In Het jaar dat ik (2x) moeder werd schrijft Brandt Corstius over de periode van ruim een jaar waarin ze twee kinderen kreeg. De alledaagse dilemma's tijdens en vlak na haar zwangerschappen beschrijft ze vrolijk naïef, lichtvoetig en zeer herkenbaar. Wil ik nog wel werken, krijg ik mijn figuur nog ooit terug en ben ik echt een slechte moeder als ik niet alle babyprakjes biologisch verantwoord zelf maak? Het hoofdstuk over de kinderwagens las ik daags na mijn eigen kinderwagenoerwoudconfrontatie en het Hema-hormoon bestaat gewoon, dat weet ik zeker. 

Ik heb respect voor vrouwen die lak hebben aan alle strenge carrièrevrouwen en overtuigde huismoeders en hun pad bewandelen dat in een nieuwe levensfase het beste bij hen past. Als je daar zonder schaamte nog vrolijk over kunt schrijven, heb ik geen reden te ontkennen dat ik dat graag lees.