zondag 23 juni 2013

De laatkomer. Dimitri Verhulst

'Eén van de eerstkomende keren dat Moniek mij kwam bezoeken zou ze vaststellen dat ik alle, maar dan ook werkelijk alle foto's uit hun omlijsting had verwijderd en vervangen door prentjes die ik uit oude tijdschriften en advertenties had gescheurd. Waar eerder mijn echtgenote met handtas klemvast onder de oksel stond te pronken onder de Eiffeltoren, stak nu de afbeelding van een afgeprijsde proscuittoham, 1,99 voor 100 gram.' (p. 88)

Het boek dat ik lees, is afhankelijk van mijn stemming en omgeving. De komst van een kind - om een voorbeeld te noemen - was de afgelopen acht maanden allesbepalend voor de boeken die ik las. De biografie van George W. Bush die al een half jaar bijna uit is maar nog net niet helemaal, een aangevreten biografie van Dries van Agt, een banketbakkerskookboek dat ik drie weken lang voor het slapengaan spelde en verschillende boeken die ik dagenlang meenam in de trein zonder er een letter van te lezen. Daarnaast las ik heus nog wel de nieuwste Tommy Wieringa en een oneindige hoeveelheid voorleesboeken. Mijn leesvoorkeur is zogezegd wispelturig. Wat dan helpt, is vlak voor het instappen een boek kopen dat ik meteen in de trein ga lezen. Niet te dik, niet te moeilijk. 

De laatkomer van Dimitri Verhulst is het perfecte boek voor een paar uur niet te dik, niet te moeilijk en erg fijn. De 74-jarige Désiré is zijn vrouw zo zat dat hij besluit te doen alsof hij dementeert. Na wat fratsen belandt hij in het medisch circuit en slaagt hij voor de dementietest. Hij mag naar het verzorgingshuis, champagne! Terwijl zijn vrouw en kinderen al over hem praten alsof hij er geen notie meer van heeft, ontmoet hij in Home Winterlicht zijn allereerste liefde met wie hij nooit dorst te kussen. Zij is inmiddels zeer dement. 

De laatkomer is lichtvoetig en met heerlijke Vlaamse humor geschreven. De lezer beschouwt de wereld van dementerenden door de ogen van een personage die slechts doet alsof. Daarmee zorgt Verhulst dat het boek geen slapstick wordt ten koste van dementerenden, maar maakt hij soms pijnlijk duidelijk hoe onze maatschappij met demente mensen omgaat.  

Geen opmerkingen:

Een reactie posten