Een schitterend gebrek. Arthur Japin

'De rede biedt ons vele mogelijkheden tegelijk. De intuïtie kiest daaruit feilloos de beste. Wanneer je dit onthoudt kun je je niet meer vergissen en zul je altijd de juiste keuze maken.'

'Altijd?'

'Altijd!'

'Ook in hartszaken?'

'Daarin juist! Doe toch niet zo onnozel. Ach, het is zo simpel en toch kunnen mensen een heel leven leven zonder het te zien.'

(p. 145-146)

Elk woord dat ik besteed aan Een schitterend gebrek, doet slechts afbreuk aan de pracht ervan. Superlatieven volstaan niet, evenmin als een poging tot het weergeven van de essentie van de roman. Dat ik de wereld om me heen vergeet en nu zonder woorden ben, gebeurt me zelden. Laat dit de standaard zijn voor Nederlandse literatuur van de 21e eeuw.

Ode aan de bieb

Mijn grootouders kozen op hun bejaarde leeftijd de ideale locatie uit om nog ouder te worden. Niet het bejaardenhuis, welnee. Ze voelden zich stads en hip, dus het werd in 1999 de hoogste toren van Eindhoven, midden in de binnenstad.

Opa vond het heerlijk dat de bibliotheek in de Witte Dame zijn buurman was. Op dinsdag stiefelde hij erheen, nam de tijd en keerde met een stapeltje literatuur weer terug. Niet tot onverdeeld genoegen van oma, die bij tijd en wijle mopperde: "Je zit maar in je boek te kijken!"

Van opa heb ik mijn liefde voor literatuur. We hadden het over Reve, Wolkers en Mulisch. Ook orf ik zijn falend beeldend geheugen. Halverwege De ontdekking van de hemel vroeg ik hem waar het over ging. "Och, 'k weet het niet precies na te vertellen, maar het is heel mooi," repliceerde hij.

Terwijl opa lid van de bieb van Onze Lieve Heer werd, ontdekte ik bij toeval zijn bieb. En dat was een goed treffen. De tijd dat het er muf ruikt, te donker is en je onverhoopt een oude boterham met pindakaas in je geleende boek vindt, is voorbij. De bieb in de Witte Dame is fris als Eindhoven zelf. En sinds kort hebben ze weer een Hermens in het ledenbestand.