"Soigneer uw haar. Een mens is het verplicht aan zijn talent. Mensen vragen mij weleens waar ik dat talent en die vista vandaan heb. Ik weet het niet. Het is er altijd al geweest..." (p. 113-114)
Vroeger, als ik samen met mijn vader naar de Tour de France keek op warme zomernamiddagen, wist ik het zeker. Dat kan ik ook. Zet mij maar op mijn kinderfietsje aan de start en ik pedeleer soepel mee. Pa hielp me fijntjes uit de droom en daar bleef het bij.
Hoe ik nimmer de Ronde van Frankrijk voor min-twaalfjarigen won [en dat het me spijt] van Ivo Victoria is het relaas van het 't venteke Victoria bij wie de fantasie wel op hol slaat bij de gedachte aan meefietsen in de Tour. Zijn goedgelovige vriendje Dries maakt hij deelgenoot van zijn geheim dat hij de Ronde van Frankrijk voor min-twaalfjarigen meefietst en etappe na etappe wint. "Ik hoef die publicitaire aandacht niet zo nodig. Ik wil nog een gewone jeugd kunnen hebben. Dat begrijpt Dries." (p. 14)
De romanpersonage Victoria verzint een prachtig leven bijeen. Hij gaat het maken, hij heeft de talenten, al het andere is te min. Het enige talent wat hij werkelijk blijkt te hebben, is dat van een notoire opschepper.
Hoe ik nimmer... is een vlot vertelde roman en voorzien van heerlijke Vlaamse humor tegen de achtergrond van een grauw Belgisch dorp. Ideaal boek voor juli-avonden als de heren van de Tour de France hun ambitie onderwijl echt waarmaken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten