Het wonderbaarlijke voorval met de hond in de nacht. Mark Haddon

"De regel om priemgetallen te vinden is heel eenvoudig, maar niemand heeft ooit een eenvoudige formule bedacht om te bepalen of een heel groot getal een priemgetal is of wat het volgende priemgetal is.

Priemgetallen zijn wat er overblijft als je alle patronen weghaalt. Volgens mij zijn priemgetallen net als het leven. Ze zijn heel logisch, maar je komt nooit achter de regels, zelfs al zou je nergens anders meer aan denken." (p. 24)

Wat is de aantrekkingskracht van een roman als je door de boekhandel loopt? Allemaal knipogen ze: Hallo! Koop mij! Let maar eens op hoe vaak je een titel ziet met het woord 'zwart' erin. Nooit. Uitgevers weten dat dat niet verkoopt.

Het wonderbaarlijke voorval met de hond in de nacht van Mark Haddon springt direct in het oog. Het rood, de autootjes, de afwijkende afmeting en uiteraard de titel. Niets menselijks is mij vreemd: ik wil weten wat er gebeurde in die nacht. Mysterie!

Christopher Boone is een jongen die alle landen van de wereld en hun hoofdstad kent en een mirakel in wiskunde is. Hij vindt mensen verwarrend omdat ze veel zeggen zonder woorden en metaforen gebruiken: "Ik vind dat het een leugen zou moeten heten want een draak lijkt niet op een film en mensen krijgen geen hoedje als ze schrikken." (p. 29)

In zijn wereld is structuur van levensbelang. Als Christopher op een nacht de hond van de buren aan een riek geregen vindt, gaat hij op onderzoek uit. Dat levert een avontuur op dat in Christophers leven chaos brengt en hij ontdekkingen doet die zijn vader uit liefde voor hem verborgen hield.

Het wonderbaarlijke voorval met de hond in de nacht is een prachtig, ontroerend boek dat me leert verplaatsen in de leefwereld van mensen met autisme. Haddon balanceert met zijn eendimensionale schrijfstijl op de grens van simplisme en aanvaardbaarheid. En is dat niet precies waar hij me mee wil confronteren?