Haar naam was Sarah. Tatiana de Rosnay

"Niemand wilde het haar vertellen. Niemand wilde het uitleggen. Ze had er een hekel aan als een klein kind te worden behandeld. Een hekel aan de gesprekken die op fluistertoon verdergingen als zij de kamer binnenkwam.

Als ze het haar hadden verteld, als ze haar alles hadden verteld wat ze wisten, zou dat deze dag dan niet gemakkelijker hebben gemaakt?" (p. 56)

Boeken die maanden op grote stapels in de boekhandel om aandacht schreeuwen en hoog in de bekende lijstje prijken, negeer ik doorgaans. Als de hype voorbij is en men praat er dan nóg over, word ik nieuwsgierig. Anders ging het bij Haar naam was Sarah van Tatiana de Rosnay. Het waarde rond in de familie en landde op mijn nachtkastje.

Een zoektocht naar een joods kind dat de Tweede Wereldoorlog overleefde, vormt de rode draad van het verhaal. Verleden en heden en twee families raken langzaam vervlochten met elkaar door het speurwerk van journaliste Julia. Een mooi gegeven.

Als een boek over de wreedheden uit de Tweede Wereldoorlog verhaalt, is het niet automatisch een goed boek. Anders gezegd: de Tweede Wereldoorlog mag niet misbruikt worden om werk van een zwakke schrijver op te stuwen.

"Opnieuw voelde ik hoe zwaar de wereld om me heen woog," laat De Rosnay de journaliste tegen haar lezers zeggen (p. 172). Een verhaal moet op zichzelf indruk maken, niet door pathetisch te blijven roepen dat het allemaal zo verschrikkelijk is. De Rosnay legt daarbij alles uit en stapelt herhaling op herhaling. Het fragment waar mijn artikel mee begint, is typisch voor de schrijfstijl van De Rosnay. Het boek had de helft aan bladzijdes gehad en twee keer meer kracht als de herhalingen geschrapt waren.

Onderschat De Rosnay haar lezerspubliek of kan ze zelf niet beter? Ik vermoed het laatste. Bij fouten als volgt, verliest mijn ruimhartigheid het van ergenis:

"Ze hoorde steeds meer verhalen over de kampen. Ze begon te begrijpen dat ze allemaal dood waren. Dat geen van hen terug zou komen. Maar toen de overlevenden terugkwamen..." (p. 66)

Blijven lezen over de verschrikkingen uit de Tweede Wereldoorlog is goed. 'Opdat wij...' u weet het. Gelukkig kent de oorlogsliteratuur juweeltjes die Haar naam was Sarah overbodig maken.