'Warum lächelst du nie, Momo?' fragte mich Monsieur Ibrahim. Diese Frage traf mich wie ein Faustschlag ins Gesicht, ein Tiefschlag, auf den ich nicht vorbereitet war.
'Lächeln ist nur für reiche Leute, Monsieur Ibrahim, das kann ich mir nicht leisten.' Sicher um mich zu ärgern, fing er an zu lächeln.
'Meinst du vielleicht, ich bin reich?' (p. 29)
Uitgeverij Fischer heeft een mooie serie literaire meesterwerken op A6-formaat uitgegeven. Ideaal voor Berliners die in de U-bahn een boek willen lezen. Dat zijn er velen en voor drie weken hoorde ik daarbij. Het dunste werk uit de serie is het korte verhaal van Eric-Emmanuel Schmitt: Monsieur Ibrahim und die Blumen des Koran.
Monsieur Ibrahim is 'den Araber von der Ecke'. Niet dat hij werkelijk een Arabier is; hij wordt zo genoemd omdat hij een stampvol winkeltje in een Parijse buurt heeft dat alles verkoopt en altijd open is. In die buurt woont Moses, een joodse knaap van elf. Hij denkt dat monsieur Ibrahim niet in de gaten heeft dat hij eten steelt, maar der Araber weet alles. Hij bekommert zich om Momo en de twee raken bevriend. Monsieur Ibrahim leert Momo deugden en wat geluk is. Als die vraagt hoe hij dat allemaal weet, antwoord Monsieur Ibrahim steevast: 'Ich weiß, was in meinem Koran steht.'
Monsieur Ibrahim und die Blumen des Koran is en liefdevol, ontroerend verhaal dat met weinig woorden alles zegt. En daar hoef ik niet veel woorden aan vuil te maken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten